- Pier Giorgio i Roderick
- Wyzwania
- Odnalezione zaufanie
- Wschodnie sumienie
- Bieg ku zdrowiu
- Fajna mama
- Zanim będzie za późno
- "Piję, bo..."
- Mnie się udało
- Proponuję to, co ksiądz Bosko
- Droga powrotu
- To tylko narzędzie
- Moje chatowanie
- Kiedy jest wszystko jedno
- Odzyskałem nadzieję
- Nazwa nie ma znaczenia
- Nie potrzebni mi nowi mesjasze
- To nie wina muzyki
- Sposób na wakacyjny spływ kajakowy
- Kto tu rządzi?
- Przez szczyty górskie ku szczytom świętości
- Od filozofii po oratorium
- Przez pustynię i po wodzie
- Błyskawiczny Kurs Modlitwy
- Szkoły salezjańskie
Kto tu rządzi?
JP
strona: 25
Kiedy umowa formacyjna jest już zawarta (także nieformalnie) rozpoczyna się następny etap – animowanie życia oratoryjnego już z pozycji „gospodarzy”. Uczestniczenie we współdecydowaniu – to rzecz o podstawowym znaczeniu w wychowaniu.
Podejmowanie decyzji jest formacyjne samo w sobie. Uczy słuchania, dialogu i znajdowania pozycji zadowalających różne grupy i osoby. Zaproszenie do animowania oratorium zakłada uczestniczenie w podejmowaniu decyzji o kierunkach działania. Tworzyć oratorium – to brać udział w podejmowaniu decyzji, wpływać na bieg wydarzeń. Nie może być mowy o współuczestnictwie, jeśli nie ustala się wspólnie głównych celów, wykorzystania dostępnych środków, programu zajęć.
Mimo że wszyscy uczestnicy są wezwani do wpływania na całość życia oratoryjnego, to istnieją określone ośrodki podejmowania decyzji. Tak rozumiane sprawowanie władzy w oratorium może odbywać się przez nieformalną akceptację autorytetu animatora lub innego lidera oraz przez oficjalną nominację przez tego, komu struktura oratoryjna podlega. W poszczególnych grupach zdobywają posłuch ci młodzi, którzy potrafią uchwycić momenty niepewności i znaleźć rozwiązanie. Na ile potrafią zrozumieć problemy grupy i są w stanie ją prowadzić, na tyle grupa utożsamia się z nimi, uznaje i akceptuje (nie bezgranicznie) ich przewodnictwo. W podobny sposób może wyłonić się grupa animatorów – liderów, gotowa interpretować i wskazywać kierunki działania całości oratorium, przy akceptacji ich roli przez pozostałe grupy. Władza z nominacji – to zwykle wspólnota dorosłych, realizujących cele wychowawcze i duszpasterskie znajdujące swój konkretny wyraz w programie oratoryjnym.
W oratorium władza „przez akceptację” i władza „z nadania” spotykają się, co może owocować konfliktami, ale obie potrzebują siebie nawzajem. Szczególnym punktem styczności między nimi jest władza animatorów, czyli tych wychowawców, którym jest ona powierzona tak „z góry”, jak i przez uznanie wśród młodych.
Władza dąży do wyłonienia struktury, która usprawni działalność . Jest nią ośrodek podejmowania decyzji. Powinny w niej uczestniczyć wszystkie siły animujące oratorium, poprzez swoich reprezentantów. U jej podstaw leży regulamin, który w części jest wynikiem uzgodnień między uczestnikami, a w części zostaje nadany przez władze instytucjonalne, które mają zagwarantować realizację celów wychowawczych i właściwą jakość formacji.
Najczęściej jest nią „rada oratoryjna”, w skład której wchodzą odpowiedzialni za oratorium, animatorzy grup, młodzi wybrani przez swoich rówieśników oraz reprezentanci, mających wpływ na życie oratorium, grup społecznych lub kościelnych (np. rodzin).
W praktyce więc kierowanie oratorium jest wynikiem cierpliwej pracy i negocjacji między różnymi osobami i grupami. Jeśli taka „koalicja” okazuje się niezdolna sprostać wyzwaniom, władza przechodzi do bardzo zawężonej grupy lub pojedynczej osoby. Jednak w takim przypadku oratorium salezjańskie gubi swój charakterystyczny rys – wychowywanie przez aktywne uczestnictwo.
