- LIST PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO - Święty wychowawca
- WYZWANIA
- WYCHOWANIE. Przegrana młodość
- WYCHOWANIE. Mądre i wymagające wychowanie
- OKIEM RODZICA. Między dobrem a złem
- ROZMOWA Z... Wybrałem wolność
- GDZIEŚ BLISKO. Osiemnastka za kratkami
- SŁÓWKO O KSIĘDZU BOSKO. Szczególnie zagrożeni
- BŁYSKAWICZNY KURS MODLITWY
- DUCHOWOŚĆ. Będziecie prawdziwie wolni
- DUCHOWOŚĆ. Pierwsze przykazanie
- POD ROZWAGĘ. Współczesne zagrożenia duchowe
- SALEZJAŃSKI RUCH MŁODZIEŻOWY. Karnawał po salezjańsku
- MISJE. Rehabilitowana Etiopia
- MISJE. Jesienne spotkania z wielkim światem
- RODZINA SALEZJAŃSKA. Błogosławiony Zefiryn Namuncurá
- W ANEGDOCIE
- Z ŻYCIA BŁOGOSŁAWIONYCH ORATORIANÓW
- PLACÓWKI SALEZJAŃSKIE. Warszawa wspólnota Świętej Rodziny
PLACÓWKI SALEZJAŃSKIE. Warszawa wspólnota Świętej Rodziny
ks. Jerzy Walo SDB
strona: 21
W Warszawie przy ulicy Wiślanej od prawie 15 lat istnieje Salezjańska Bursa im. ks. Jana Siemca, w której obecnie mieszka ponad 150 chłopców uczęszczających do różnych szkół gimnazjalnych, ponadgimnazjalnych i wyższych na terenie Warszawy.
Patron bursy, ks. Jan Siemiec od 1889 r. był proboszczem parafii św. Antoniego w Warszawie. W 1904 r. otworzył zakład pod nazwą „Towarzystwo przytułków noclegowych, domów zarobkowych i tanich kuchni”, który od 1913 r. znany był jako „Domy pracy dla nieletnich w Warszawie”. W zakładzie mieściła się trzyoddziałowa szkoła rzemieślnicza, stolarska i ślusarska dla 30 chłopców mieszkających tu na stałe. W latach 1905-1912 ks. Jan wybudował także kościół pw. Świętej Rodziny.
19 sierpnia 1919 r. zakład i kościół przejęło Towarzystwo Salezjańskie. Obiekt zmienił też nazwę na Zakład Salezjański im. Księdza Siemca w Warszawie. W tym też roku otwarta została Salezjańska Szkoła Rzemiosł. W okresie II wojny światowej szkoła funkcjonowała częściowo. Odbywały się zajęcia w dziale introligatorsko-drukarskim, prowadzony był internat dla dzieci i młodzieży (dla ok.170 osób). W roku szkolnym 1942/1943 prowadzone były tajne komplety Wolnej Wszechnicy. W czasie Powstania Warszawskiego część budynków została zniszczona. Po wyzwoleniu Warszawy, w marcu 1945 r., podjęto decyzję o odbudowie Zakładu Salezjańskiego.
W 1947 r. otworzono Prywatną Średnią Szkołę Graficzną Towarzystwa Salezjańskiego. Niestety już w 1950 r. ówczesne władze zajęły odbudowany Zakład Salezjański, w tym również Szkołę Graficzną. W październiku 1956 r. salezjanie musieli opuścić zakład.
Powrót salezjanów na Wiślaną 6 nastąpił dopiero w 1993 r. Nieco wcześniej – 6 kwietnia 1993 r. ks. Idzi Viganó, przełożony generalny Towarzystwa, erygował dom zakonny Towarzystwa Salezjańskiego pod wezwaniem Świętej Rodziny w Warszawie. Koncepcja zagospodarowania obiektu była jedna: miał służyć pracy wychowawczej wśród młodzieży w Bursie Salezjańskiej. Zezwolenia władz oświatowych i miasta na prowadzenie takiej placówki pozwoliły na powołanie kadry wychowawczej i administracyjnej oraz na rozpoczęcie naboru kandydatów na rok szkolny 1993/1994. Prace remontowe i adaptacyjne podjęto pod kontem otwarcia bursy dla chłopców.
Obiekt posiada cztery kondygnacje: na parterze znajdują się pomieszczenia biurowe, kuchnia ze stołówką i zapleczem, sala gimnastyczna z siłownią. Trzy piętra mieszczą 62 pokoje mieszkalne (od 1- do 4-osobowych), kaplicę, salę komputerową, 2 pokoje cichej nauki z podręczną biblioteczką, łazienki i sanitariaty. Większość mieszkańców pochodzi z okolic Warszawy, choć zdarza się, że trafiają tu także młodzieńcy z odległego Świnoujścia, Gorzowa Wielkopolskiego czy z okolic Częstochowy.
Wychowawcami są przede wszystkim salezjanie, ale zatrudniony jest również personel pomocniczy. Główną ideą, która nam towarzyszy, jest wychowywać dobrych chrześcijan i uczciwych obywateli. W tym celu kładziemy nacisk na życie liturgiczne (mszę św. raz w miesiącu z okazją do spowiedzi św., wspólną modlitwę wieczorną każdego dnia ze „słówkiem na dobranoc”, nabożeństwa roku liturgicznego); cotygodniowe konferencje dotyczące życia społeczno-religijnego; działania wychowawcze poprzez sport, rozrywkę i muzykę; a przede wszystkim – na salezjańską asystencję – bycie i towarzyszenie młodemu człowiekowi w jego codziennej nauce i życiu we wspólnocie bursy.
