- CO ZROBIMY BEZ MŁODZIEŻY?
- Od redakcji
- Dzieci potrzebują RUTYNY
- WIARA W GODZINIE PRÓBY
- SZANSA NA ODNOWĘ ŻYCIA RODZINNEGO
- Bieda, głód, wirus
- COVID19 – POMOC NIE ZOSTAWIMY ICH SAMOTNIE
- Ewangelia wg świętego Marka. MIEJSCE I CZAS POWSTANIA
- Dlaczego dziecko nie liczy się z naszymi słowami
- Nie oceniaj nastolatka, ale jego zachowanie
- CYWILIZACJA MEDIALNA i „MEDIALSI”
- I: – jak iGen
- Nauka w czasie epidemii
- Lekcja religii Z PAPIEŻEM FRANCISZKIEM nauczanie zdalne
- Opatrzność Boża
- Czy Ty pamiętasz? Bo ja nie zapomniałem
- KIEDY CHŁOPCY KS. BOSKO OPIEKOWALI SIĘ CHORYMI NA CHOLERĘ
- Niepokorni wczoraj i dziś
- Kwarantanna JAKO TEST WIARY
KIEDY CHŁOPCY KS. BOSKO OPIEKOWALI SIĘ CHORYMI NA CHOLERĘ
ks. Marek Chmielewski sdb
strona: 26
EPIDEMIA KORONAWIRUSA ZAMKNĘŁA NAS W DOMACH. WZAJEMNA IZOLACJA I UNIKANIE KONTAKTÓW SĄ NA OBECNYM ETAPIE ZASADNICZYM ŚRODKIEM WALKI Z WIRUSEM. ZACHOWANIE TYCH ZASAD JEST TRUDNE, SZCZEGÓLNIE GDY TRZEBA UDZIELIĆ WSPARCIA I POMOCY NAJBARDZIEJ POTRZEBUJĄCYM. NA TAKIE WYZWANIE Z RACJI WYKONYWANEJ PRACY WYSTAWIENI SĄ LEKARZE, PIELĘGNIARKI, POLICJANCI, ŻOŁNIERZE, PRACOWNICY OBRONY CYWILNEJ I OPIEKI SPOŁECZNEJ, KIEROWCY, NIEKTÓRZY KSIĘŻA. W WIELU MIEJSCACH DOŁĄCZYLI DO NICH WOLONTARIUSZE PORUSZENI LOSEM STARSZYCH, CHORYCH I SAMOTNYCH. Z MYŚLĄ ZWŁASZCZA O NICH PRZYPOMINAMY CZYTELNIKOM TEKST O INSPIRACJI SALEZJAŃSKIEJ OPUBLIKOWANY NA NASZYCH ŁAMACH PRZED KILKU LATY. JEST ON NIE TYLKO ŚWIADECTWEM SWOICH CZASÓW, ALE TEŻ ŚWIADECTWEM WIARY KS. BOSKO I JEGO WYCHOWANKÓW ORAZ CENNĄ INSPIRACJĄ DUCHOWĄ DLA WSPÓŁCZESNYCH WOLONTARIUSZY.
Ksiądz Jan Bosko w 1854 r., wraz ze swymi wychowankami z oratorium, włączył się w pomoc chorym na cholerę w Turynie.
W XIX w. cholera powracała do Włoch kilkakrotnie, w latach 1836, 1837, 1839, potem w 1849, a w końcu w 1854 r. dotarła do Genui, stamtąd także do Turynu. Medycyna nie znała wtedy jej przyczyn. Trwał spór o to, czy cholera jest chorobą zakaźną, a co za tym idzie, jak należy ją leczyć, jak reagować, jak pomagać ludziom. Atakowała pojedyncze osoby i szybko rozszerzała się w całej okolicy. Ludzie dotknięci nią niemal natychmiast zaczynali wyglądać jak żywe trupy: sina lub brunatna cera, wyziębienie kończyn, niekończące się wymioty i biegunki. Ponieważ wielu nie uważało jej za chorobę zakaźną, a jedynie za rodzaj zgnilizny i skażonego powietrza przenoszonego z dalekich Indii przez wiatr i morze, przed epidemią salwowano się ucieczką z miasta w inne, niezagrożone okolice. Zamiast więc izolować cholerę lokalnie, przenoszono ją w nowe okolice, poszerzając jej oddziaływanie. W czasie epidemii prasa podsycała klimat terroru i zagrożenia, opisując przypadki zachorowań i zgonów. Ksiądz Bosko podszedł do zapowiedzi o zbliżającej się cholerze z typowym dla niego zacięciem prewencyjnym. Skłaniał się ku przekonaniu o zaraźliwości choroby. Energicznie zabrał się do przygotowań. Przebudował niektóre pomieszczenia, zapożyczył się, aby zakupić bieliznę, ubrania, pościel na zapas. Nakazał generalne sprzątanie oratorium. Zgodnie z wezwaniem arcybiskupa turyńskiego podjął modlitwę do Matki Bożej, prosząc ją o wybawienie od zarazy i ratunek. Rozdał chłopcom medaliki z Madonną. Cholera zaatakowała Turyn w lipcu 1854 r. Jej główny atak nastąpił w sierpniu i wrześniu tego roku. Zwolennicy teorii o zakaźności choroby zdołali uruchomić miejski lazaret na Borgo Dora, dwa kroki od oratorium ks. Bosko. Chorych przyjmował też pobliski szpital Cotollengo. W odpowiedzi na apel burmistrza ks. Bosko poprosił swych chłopców o to, aby wyszli z oratorium i zajęli się chorymi. Zgłosili się natychmiast Rua (17 lat), Cagliero (15 lat), Anfossi (14 lat). Oprócz nich najpierw 11, a potem jeszcze 30 innych. Czterech wysłano do lazaretu w Pinerolo. Usługiwali w lazarecie na Borgo Dora, u Cotollengo. Turyńska „Harmonia” tak opisywała ich pracę: „Ożywieni duchem księdza Bosko, który jest dla nich bardziej ojcem niż przełożonym, odważnie zbliżają się do zarażonych, budzą w nich siłę i zaufanie nie tylko słowami, ale także czynami. Biorą ich za ręce i nacierają je bez pokazywania jakiegokolwiek przerażenia czy strachu. Przeciwnie, kiedy wchodzą do jakiegoś zakażonego domu, zaczynają od rozmowy z przestraszonymi ludźmi; dodają im otuchy i proszą, aby wyszli, jeśli się boją, z wyjątkiem przypadków, kiedy idzie o chorych płci słabej. W tych okolicznościach żądają, by ktoś został w pobliżu. Kiedy chory wyzionie ducha, znów z wyjątkiem gdy chodzi o niewiasty, dokonują ostatnich zabiegów przy zwłokach”. Żaden z nich nie zapadł na cholerę. Jedynie Cagliero zachorował na tyfus. Z powodu epidemii zmarło w Turynie 1250 osób. Innych 550 odeszło z powodu choroby żołądka powstałej po zaleczeniu cholery. Po epidemii ks. Bosko przyjął do swego domu grupę kilkunastu nowych sierot. We współczesnych środowiskach wolontariatu salezjańskiego tradycyjnie uważa się, że u początków tego rodzaju obecności salezjańskiej w świecie stoi ks. Bosko, który w 1854 r., wraz ze swymi wychowankami z oratorium, włączył się w pomoc chorym na cholerę w Turynie. Choć elementów typowych dla wolontariatu można doszukiwać się także w postawie świeckich i duchownych, którzy już od wczesnych lat czterdziestych współpracowali z ks. Bosko dla dobra opuszczonych chłopców, to zaangażowanie oratorianów na rzecz ofiar cholery, z racji na swój wydźwięk społeczny i wykazany heroizm, zasługuje na miano faktycznego „pioniera” wolontariatu salezjańskiego.
