- CO ZROBIMY BEZ MŁODZIEŻY?
- Od redakcji
- Dzieci potrzebują RUTYNY
- WIARA W GODZINIE PRÓBY
- SZANSA NA ODNOWĘ ŻYCIA RODZINNEGO
- Bieda, głód, wirus
- COVID19 – POMOC NIE ZOSTAWIMY ICH SAMOTNIE
- Ewangelia wg świętego Marka. MIEJSCE I CZAS POWSTANIA
- Dlaczego dziecko nie liczy się z naszymi słowami
- Nie oceniaj nastolatka, ale jego zachowanie
- CYWILIZACJA MEDIALNA i „MEDIALSI”
- I: – jak iGen
- Nauka w czasie epidemii
- Lekcja religii Z PAPIEŻEM FRANCISZKIEM nauczanie zdalne
- Opatrzność Boża
- Czy Ty pamiętasz? Bo ja nie zapomniałem
- KIEDY CHŁOPCY KS. BOSKO OPIEKOWALI SIĘ CHORYMI NA CHOLERĘ
- Niepokorni wczoraj i dziś
- Kwarantanna JAKO TEST WIARY
CYWILIZACJA MEDIALNA i „MEDIALSI”
dr Dorota Bis
strona: 20
W cywilizacji medialnej, media – jako środowiska towarzyszące życiu człowieka – traktowane są w kategoriach nieodłącznych atrybutów medialnego stylu życia.
Charakterystyczną cechą jest to, że internet i gry komputerowe są dla „medialsów” najważniejsze i determinują sposób funkcjonowania. W efekcie media poszerzają, przeobrażają i modelują przestrzeń życia dzieci i młodzieży, który odzwierciedla medialny styl życia – ukierunkowany na koncentracji i budowaniu swojego życia i potrzeb wokół mediów. Osoby określane jako „medialsi” funkcjonują w specyficznej symbiozie z posiadanym sprzętem elektronicznym i często traktują go jako część siebie, specyficzne dopełnienie osobowości. Trzeba jednak dookreślić, że to nie same komputery jako narzędzia odmieniły funkcjonowanie człowieka w cywilizacji medialnej, ale ich interaktywność umożliwiająca współdziałanie z innymi osiągnięciami technologii, zwłaszcza nieograniczonymi zasobami internetu. Postępująca cyfryzacja obszarów życia, nieograniczony dostęp do środków komunikacji i informacji zachwyca i przyciąga, nie tylko młodego człowieka, a internet jest źródłem wiadomości o świecie i „Wszechnicą Wiedzy Wszelakiej”. „Medialsi” są lepiej poinformowani i bardziej świadomi procesów zachodzących w globalnym świecie, potrafią czerpać informacje z kilku mediów jednocześnie. Media świadomie wzbudzają i potęgują emocje, sprzyjają abstrakcji myślenia i wirtualizacji wyobraźni. Wirtualizacja za pomocą sieci pozwala tworzyć wirtualne mikrospołeczności, których funkcjonowanie opiera się na dostępie do pewnego typu i ściśle określonych informacji i ich wielości. Dostęp i posiadanie przez „medialsów” większych zasobów wiedzy i umiejętności w zakresie technologii multimedialnych niż ich rodzice, nauczyciele sprawia, że narasta stopniowa alienacja pokoleniowa. Fenomen cywilizacji medialnej osadzony jest w dalekości, nierealności i fikcyjności uczestników komunikacji, w której dalekość paradoksalnie staje się źródłem bliskości, co potwierdza kategoria „ludzie widma”. „Medialsi”, poza rodzicami, niemal wcale nie kontaktują się z osobami z poprzednich pokoleń, jak też nie mają potrzeby kontynuowania, podtrzymywania i rozwijania więzi z członkami dalszej rodziny. Jest to pokolenie rzeczywistych paradoksów i dylematów, bo zaniedbuje rodzinę, znajomych, przyjaciół na poczet spotkań z wirtualnymi przyjaciółmi, wirtualną „niby-rodziną”. Korzyści wynikające z dostępu do zaawansowanych technologii są wielokrotnie łatwiejsze i ważniejsze od międzyludzkich kontaktów i budowania relacji. Cywilizacja medialna i media będą sprzymierzeńcem w procesie wychowania, jeśli będą przestrzegały zasad etycznych, zasad dobra wspólnego, w przekazie odnosiły się do świata wartości, a nade wszystko chroniły wartość i godność człowieka, traktując go jako najważniejszy podmiot komunikacji społecznej. Nazbyt często jednak media umniejszają wartość rodziny, destabilizują jej wychowawczą rolę, a nawet próbują, poprzez sugestywność obrazu i słowa, zastąpić rodzinę w jej roli uczenia i przyswajania wartości egzystencjalnych. Chodzi zatem o ustalenie jakichś proporcji i relacji, które nie wysuwałyby mediów przed rodzinę, szkołę i Kościół w wychowaniu dzieci i młodzieży. Pominięcie tych środowisk spowoduje, że cywilizacja medialna, i jej przymioty, stanie się „bardzo atrakcyjnym”, ale jednak wrogiem człowieka, depersonalizując go i pomniejszając jego wartość jako osoby, która została „ubezwłasnowolniona” poprzez technikę i technologię. We współczesnej edukacji należy wskazać na pragmatyzm, użyteczność mediów i multimediów, akcentując:
1. Świadomość obecności i otwartości na drugą osobę, komunikowanie interpersonalne. Jesteśmy społeczeństwem wtedy, gdy chcemy i potrafimy komunikować się ze sobą. Podstawą jest dialog edukacyjny rodzica z dzieckiem, bycie mistrzem nauczycielem – wzorem osobowym.
2. Odkrywanie i rozwój zainteresowań, realizacja pasji.
3. Profilaktyka zachowań i uczenie aktywnych form radzenia sobie ze stresem, nałogami. Ukazanie świadomego pokonywania bezczynności bez pomocy najnowszej technologii.
4. Powszechność informatyzacji oświaty poprzez dostępność w szkole – sale informatyczne, świetlice, coraz bardziej interesujące oferty bibliotek online, e-booki. To przykład stwarzania warunków dla rozwoju twórczego myślenia, kojarzenia, zbierania informacji i ich użyteczności. Jest coraz więcej różnorodnych możliwości dla nowoczesnego nauczania z dostępem do komputera i wykorzystaniem internetu, symulacji, interaktywności uczenia się i nauczania. Łączenie nauki z zabawą jest interesującą formą utrwalania wiedzy, rozwijania samodzielności, wyzwala postawę poszukującą i twórczą; w nauczaniu sprawdzają się metody aktywizujące, projekty i prace poprzez działanie. Specjalne programy edukacyjne i edukacyjne strony internetowe w różny sposób wspomagają, a nie zastępują tradycyjne nauczanie, stanowią także możliwość samodzielnego organizowania procesu nauczania i uczenia się. Tak jak zajęcia wzbogacane o nowe rozwiązania metodyczne, co motywuje do większego wysiłku, współdziałania i zarazem pozytywnej rywalizacji, która wpływa na poczucie wiary we własne możliwości uczniów. Dla „medialsów” to właśnie multimedia stają się ważnym pośrednikiem w poznawaniu świata, pomagają we wzajemnym komunikowaniu się między ludźmi, kreują własny język opisu rzeczywistości i tym samym tworzą swoiste „środowisko wychowania”, które odzwierciedla specyficzny medialny styl życia. Musimy nauczyć się żyć w cywilizacji medialnej i nauczyć się odczytywać tę podwójną rzeczywistość: realną i wirtualną „medialsów”. Pomiędzy różnymi, skrajnymi opiniami należy poszukiwać racjonalnej postawy systemowej i rozwijać edukację medialną zarówno wśród dzieci i młodzieży, jak i osób dorosłych, zwłaszcza rodziców i nauczycieli.
