- Wspierać, inspirować, motywować
- Ta wspaniała cecha ludzka i religijna, której na imię „wdzięczność”
- Od redakcji
- Uskrzydl swoje dziecko
- Wyrwani z nędzy
- Peru. Misja Lima
- Peru Życie jak w Andach
- Zambia. Oby tak dalej
- Największym bogactwem jest nasza wiara
- Szkoły katolickie muszą pilnować swojej tożsamości!
- Pierwsze kontakty księdza Bosko z Polakami
- Gdy złość komplikuje sprawy
- Nieszczelna amfora
- Motywowanie do rozwoju
- Tora uczy patrzeć i wierzyć
- Jedynki na semestr
- Lekcja 12 Temat: Katecheza ma również na celu kształtowanie postaw.
- Święty Jan Bosko uczynił z dobrego postanowienia narzędzie wychowawcze
- Pedagogia wspierania i budzenia odwagi
- Z dala od praktyk o ukrytym wymiarze duchowym
- Uzdrawianie przez zdradę?
Nieszczelna amfora
Bruno Ferrero
strona: 19
Pewien wieśniak codziennie dostarczał do wioski wodę ze źródła w dwóch pękatych amforach, przytroczonych do grzbietu osła, kroczącego u jego boku. Z jednej z amfor, sta rej i pełnej pęknięć, podczas wędrówki wyciekała woda. Druga, nowa i bez skazy, utrzymywała całą zawartość, co do kropli. Stara, spękana amfora czuła się biedna i nieużyteczna, tym bardziej że nowa nie przepuściła żadnej okazji, by podkreślić swą doskonałość: „Ja nie tracę nawet kropeleczki wody!". Pewnego ranka stara amfora zwierzyła się właścicielowi: -Wiesz, jestem świadoma moich ograniczeń. Przeze mnie tracisz czas, trud i pieniądze. Kiedy dochodzimy do wioski, jestem w połowie pusta. Wybacz mi moją niedoskonałość i moje rany.
Następnego dnia podczas wędrówki właściciel zwrócił się do spękanej amfory, mówiąc:
- Popatrz na pobocze drogi.
- Jest przepiękne, pełne kwiatów.
- To dzięki tobie - odpowiedział właściciel. - To ty każdego dnia podlewasz pobocze drogi.
Kupiłem paczuszkę nasion kwiatowi posiałem je wzdłuż drogi, a ty, nie wiedząc o tym, niechcący podlewasz je każdego dnia.
Jesteśmy pełni ran i pęknięć, ale jeśli zechcemy. Bóg poprzez naszą niedoskonałość potrafi uczynić cuda. Marzyłem wiele w snach, które nigdy nie ożyły. Widziałem, jak znikały o świcie. Lecz te nieliczne, jakie w Bogu się spełniły, sprawiły, że chcę śnić całe życie. Zanosiłem modlitwy - odpowiedź nie była dana, choć czekałem długo i cierpliwie. Jednak ta cząstka, co została wysłuchana sprawia, że wciąż modlę się gorliwie. Ufałem mym bliskim, co łatwo mnie porzucili, zostawiony - płakałem samotnie. Lecz ci nieliczni, którzy zawsze ze mną byli, pomagają mi ufać stokrotnie. Siałem wiele nasion, które padały na drogę, więc musiały je ptaki wydziobać. Lecz ten złoty snop, który w ramionach swych niosę, dał mi moc zasiewania od nowa.
Opowiadanie z tomiku „Życie jest wszystkim, co posiadamy" wydanego przez Wydawnictwo Salezjańskie.
