- Taniec chłopców z brązu
- Od redakcji
- Jak zarządzać czasem w rodzinie
- Jak kształtować pragnienia młodych
- Jak chronić dzieci przed deprawacją
- BOLIWIA: Trudno być matką
- ANGOLA WYPOSAŻENIE KUCHNI W SZKOLE HOTELARSKIEJ W BENGUELA
- Czas UCZNIÓW JEZUSA
- Budowanie autorytetu
- Nie wyręczać a towarzyszyć
- Język mediów – kiedy ogranicza, a kiedy rozwija?
- Abecadło mediów
- Czy należy chwalić dzieci?
- Nauczyciel – mistrz 2.1(wieku)
- Baletki dla boksera
- Z żywymi naprzód iść
- Augusta Czartoryskiego wytrwałość w rozeznawaniu zamiarów Boga
- Pamięć z drugiej ręki
- Inkulturacja i Wcielenie
Nauczyciel – mistrz 2.1(wieku)
ks. Albert Wołkiewicz
strona: 23
W kontekście nowej kultury edukacji całkowicie nowego wymiaru nabiera „mistrzostwo pedagogiczne”. Coraz bardziej liczą się dziś (obok kwalifikacji) kompetencje osobiste, takie jak ciekawość poznawcza, motywacja, kreatywność, uczciwość, entuzjazm, poczucie własnej wartości, wiarygodność, odpowiedzialność, wytrwałość, umiejętność podejmowania inicjatyw oraz zdolność do współpracy. Starożytny model nauczyciel (mistrz) – uczeń był modelem idealnym. Jak zastosować go w nowej kulturze „płynnej nowoczesności”, w kulturze „instant”, w świecie, który ciągle jeszcze niektórzy nazywają wirtualnym? Skoro wektor pedagogicznego zainteresowania przesunął się z nauczyciela na ucznia, to przed każdym nauczycielem, wychowawcą, katechetą, który chce być mistrzem, stają nowe wyzwania.
Nauczyciel – facylitator (z jęz. ang. facylitate – ułatwiać). Opanowanie przez nauczyciela umiejętności ułatwiania wychowankom uczenia się zdaje się dziś kluczowe. Nauczyciel ma dostęp do tych samych informacji co uczniowie. Jednak mistrzostwo pedagogiczne zdobywa się wtedy, kiedy z tych samych informacji potrafimy wydobyć więcej. Dodatkowe zadania stają przed nauczycielem religii czy katechetą. O ile łatwo jest zniwelować różnice w poziomie wiedzy religijnej, o tyle trudniej jest zmniejszyć
różnice na poziomie doświadczenia wiary. Dlatego wydaje mi się, że dziś „autorytet wiedzy” znacznie przesunął się w stronę „autorytetu relacji”, jaką ma katecheta z Jedynym Mistrzem – Osobą Jezusa. Informacje religijne uczeń ma na wyciągnięcie ręki, ale osobistego doświadczenia spotkania z Chrystusem nie da się przesłać w e-mailu czy ściągnąć z wirtualnej chmury na ekran swojego tabletu. Nie mylił się papież Paweł VI, gdy mówił, że „świat bardziej potrzebuje świadków niż nauczycieli, a jeśli nauczycieli to takich, którzy byliby świadkami”.
Nauczyciel – tutor, który dba o rozwój potencjału ucznia. Nauczyciel pełni rolę przewodnika i doradcy ucznia na drodze do poznania świata, współczesnej cywilizacji. Pomaga w ten sposób kształtować umiejętności samodzielnego korzystania z różnych źródeł informacji, umiejętności ponadczasowych i ponadprzedmiotowych. Wprowadza ucznia w doświadczenie wiary i dyskretnie oraz umiejętnie mu w tym towarzyszy.
Nauczyciel – paraklet (z jęz. gr. parakaleo – wzywam, proszę). Określenie użyte przez apostoła Jana (J 14, 26), ściśle rzecz biorąc, odnosi się do obrońcy, wspomożyciela i znajduje swoje szczególne znaczenie w kontekście nauczania religii. Katecheta jest „parakletem” – „przywołanym na pomoc”. Od młodego człowieka oczekuje się dzisiaj, że będzie więcej wiedział, umiał lepiej i bardziej konstruktywnie rozwiązywał problemy. Mądry pedagog stworzy możliwości do zadawania pytań przez uczniów, a nie będzie skupiał się tylko na udzielaniu przez uczniów odpowiedzi na pytania, które sam wymyślił.
Nauczyciel, w tym nauczyciel religii, który odkryje, że szkoła jest nie tylko miejscem zdobywania wiedzy, ale również dzielenia się wiedzą, współpracy, budowania relacji, kształtowania charakteru i umiejętności skutecznego rozwiązywania zadań życiowych, może wypracować nową jakość tego, co nazywamy mistrzostwem pedagogicznym.
