- Miłosierdzie jest dowodem tożsamości naszego Boga
- od redakcji
- Bóg pilnuje moich dzieci
- AMERYKA POŁUDNIOWA: Miejsce narodzin misji salezjańskich
- Sudan Południowy Dzieci z miasta Wau
- Generator prądu dla misji Bosconia w Peru
- Z „Iskrą Miłosierdzia” do papieża Franciszka
- Sposób na dobry charakter
- Salezjanie z Moskwy
- Sześć słów o miłosierdziu: „Wzruszył się”
- Boże serce
- Jak wychowywać dziewczeta. Nikt nie może żyć sam, czyli budowanie relacji przyjaźni
- Wierność prawu Bożemu w życiu osobistym i społecznym
- Negatywne nastawienie utrudnia kontakt
- Wywiadówka to czas trudny dla nauczycieli, ale chyba jeszcze trudniejszy dla rodziców.
- Niech ci Pan Bóg w dzieciach wynagrodzi
- Z wiary matki
- Pokój i Radość <”))><
- Sól, która traci smak, jest niepotrzebna
Salezjanie z Moskwy
ks. Jarosław Wąsowicz sdb
strona: 16
W lipcu 1917 roku Matka Boża w Fatimie, ukazując się trojgu dzieciom, prosiła o poświęcenie Rosji swojemu Niepokalanemu Sercu. Świat nie posłuchał wówczas Matki Najświętszej.
Kilka miesięcy później bolszewicy dokonali przewrotu zbrojnego w Rosji, który w historii został określony mianem rewolucji październikowej. Stała się ona początkiem wielu wojen, prześladowań, eksterminacji narodów dokonywanych w imię komunistycznej ideologii. Ale Maryja wspominała podczas swoich objawień także o przyszłym zaangażowaniu się Kościoła i w konsekwencji działaniu łaski potężniejszej niż wszechogarniające struktury zła. „Rosja się nawróci” – obiecała Matka Boża. Wielki czciciel Niepokalanej św. Maksymilian Kolbe, na którego oczach toczyła się walka bezbożnego komunizmu z chrześcijaństwem, prorokował o figurze Niepokalanej stojącej w sercu sowieckiego imperium na moskiewskim placu Czerwonym. Część wspomnianych tu przepowiedni spełnia się na naszych oczach. Przez wiele lat wydawało się, że Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich, który kontrolował znaczną część zależnych od siebie państw na całym świecie, będzie wiecznie stał na straży zbrodniczej ideologii. Stało się inaczej. Ona upadła i w większości państw, które znajdowały się kiedyś pod kuratelą Sowietów, komunizm został uznany za system zbrodniczy. W samej zaś Rosji od upadku ZSRR pojawiły się możliwości funkcjonowania Kościoła katolickiego, a w stolicy imperium swój kult odbiera Niepokalanie Poczęta Najświętsza Maryja Panna. Salezjanie mają w tym swój udział.
Salezjanie przy katolickiej katedrze w Moskwie
Obecny kościół katedralny pw. Niepokalanego Poczęcia NMP cieszy się ponad stuletnią już historią. Powstał dzięki zbiórce pieniędzy zorganizowanej przez Polaków żyjących w całym rosyjskim imperium, pod zaborami i za granicą oraz wśród innych katolików. Kościół został zaprojektowany przez architekta polskiego pochodzenia Tomasza Józefowicza Bogdanowicza-Dworzeckiego. Był budowany w latach 1899-1911. 21 grudnia 1911 r. został konsekrowany, a wystrój wnętrza ukończono do 1917 r. Długo opierał się fali bolszewickiej rewolucji, która burzyła chrześcijańskie świątynie – prawosławne cerkwie i kościoły katolickie. Kościół na Małej Gruzińskiej działał do 1937 r., natomiast katolicka parafia w Moskwie została oficjalnie zamknięta 30 lipca 1938 r. W kolejnych latach świątynię przystosowywano do funkcji świeckich budowli. W 1941 r. usunięto wieżę kościelną. Z czasem wewnątrz kościoła zbudowano trzy stropy kondygnacyjne. Możliwości odzyskania świątyni do celów kultu pojawiły się w wyniku pierestrojki. W 1989 r. Stowarzyszenie Kulturalne „Dom Polski” wystąpiło z petycją zwrócenia kościoła, a w styczniu 1990 r. grupa moskiewskich katolików rozpoczęła walkę o odrodzenie parafii pw. Niepokalanego Poczęcia NMP. I tak, po ponad pięćdziesięciu latach, w świątyni została odprawiona msza św. Odbyło się to w uroczystość Niepokalanego Poczęcia NMP 8 grudnia 1990 r. Celebrans ks. Tadeusz Pikus sprawował wówczas pamiętną eucharystię na stopniach świątyni. Wkrótce nastąpiły kolejne ważne dla katolików w Moskwie wydarzenia. 21 kwietnia 1991 r. abp Tadeusz Kondrusiewicz, administrator apostolski dla katolików europejskiej części Rosji, wydał dekret przywracający parafię pw. Niepokalanego Poczęcia NMP. Od 15 lipca 1991 r. proboszczem parafii jest salezjanin, ks. Józef Zaniewski. Pełni tę odpowiedzialną funkcję do dzisiaj. Przez ostatnie 25 lat ks. Zaniewski musiał zmagać się w swojej posłudze z wieloma przeciwnościami. Początkowo, pomimo dekretów władz miejskich o zwróceniu kościoła wspólnocie katolickiej, dotychczasowi użytkownicy nie chcieli go oddać. Z inicjatywy proboszcza wierni zainicjowali modlitwy, post i procesje wokół świątyni. Przyniosły skutek i 13 stycznia 1996 r. kościół został opuszczony przez dotychczasowego użytkownika. Prace restauracyjne w kościele pod kierunkiem ks. Andrzeja Steckiewicza zakończono we wrześniu 1998 r. W dniu 12 grudnia 1999 r. kościół został konsekrowany przez legata papieża kard. Angelo Sodano i podniesiony do rangi katedry. W katedrze odprawiane są msze św. w języku rosyjskim, polskim, hiszpańskim, koreańskim i po łacinie oraz liturgia w obrządku ormiańskim. Od 29 listopada 1991 r. w parafii pracują siostry salezjanki oraz siostry Najświętszego Serca Jezusa, które prowadzą katechizację. W 1992 r. została przy parafii erygowana salezjańska wspólnota zakonna. Funkcję dyrektora pełni w niej obecnie ks. Henryk Boguszewski, były inspektor Okręgu Wschodniego. Funkcję wikariusza sprawuje ks. Michał Nutskovskyy. Jest on również odpowiedzialny za duszpasterstwo rodzin w Rosji. Ponadto na stałe przy katedrze, oprócz proboszcza parafii ks. Zaniewskiego, pracują: ks. Augustyn Dziędziel – wieloletni delegat księdza generała na Polskę i kraje byłego ZSRR, obecnie wciąż aktywnie zaangażowany w pracę w archiwum byłego Okręgu Wschodniego, poszukiwany spowiednik, celebrans mszy świętych trydenckich i innych nabożeństw w języku łacińskim; ks. Arkadiusz Grabowski – dyrektor oratorium, wieloletni wychowawca i przyjaciel moskiewskiej młodzieży. Ekonomem wspólnoty jest Słowak ks. Andrej Porubčin. Od roku we wspólnocie pracuje także ks. Mateusz Kopaniecki, który uczy się języka rosyjskiego i próbuje już pierwszych kroków w duszpasterstwie. Do moskiewskiej wspólnoty, która od 2012 roku przynależy do inspektorii pilskiej, należą także współbracia pracujący w innych naszych dziełach w Moskwie oraz w Gruzji.
Salezjański dom dziecka
Kolejną placówką salezjańską w stolicy Rosji jest „Nasz Dom” – Centrum Wychowawczo- Młodzieżowe im. św. Jana Bosko, które rozpoczęło swą działalność w 1996 r. Jej dyrektorem jest ks. Krzysztof Cabała, zaś ekonomem ks. Petros Petrosjan. W domu przebywa na stałe ok. 40 dzieci. Wychowankowie mają od 7 do 18 lat. Ich rodzice znajdują się w bardzo trudnej sytuacji materialnej. Większość dzieci to obywatele ościennych krajów i republik, takich jak: Uzbekistan, Afganistan, Tadżykistan, Kirgizja czy też Mołdawia. Są oczywiście również dzieci z Moskwy i okolic. Salezjanie starają się stworzyć im prawdziwy dom, w którym jest miejsce na naukę, pracę, rekreację i rozwój duchowy. Dzieło utrzymuje się dzięki Opatrzności Bożej, która w znacznym stopniu działała poprzez współbraci z Niemiec. Ze strony państwa dom nie otrzymuje żadnej pomocy.
Dom rekolekcyjny i oratorium w Oktiabrskiy
Kolejną placówką związaną ze stolicą Rosji jest Dom Zakonny pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w podmoskiewskiej miejscowości Oktiabrskiy, który został erygowany w 1995 r. W latach 1994-2003 mieścił się w nim początkowo nowicjat i aspirantat Okręgu Wschodniego. Po zamknięciu domów formacyjnych od 2003 r. pełni funkcję placówki rekolekcyjnej, przy której funkcjonuje także oratorium dla młodzieży. Dyrektorem domu jest ks. Grzegorz Głowienka. W ramach działalności oratoryjnej prowadzone są zajęcia rekreacyjne, a codziennie w godzinach popołudniowych zajęcia formacyjne o charakterze religijnym. Raz w tygodniu zajęcia w kołach zainteresowań (sportowe, muzyczne, teatralne) oraz zajęcia oświatowe. W ośrodku odprawiana jest niedzielna msza św. ▪
