facebook
Audiobook:
O Janku przyjacielu młodzieży
autor: Maria Kączkowska
odcinek 33: Zadanie życia spełnione


W Waszych intencjach modlimy się codziennie
o godzinie 15:00 w Sanktuarium
M.B.Wspomożycielki Wiernych w Szczyrku
O ustanie pandemii corona wirusa
Staszek
2020-05-29 10:06:03
W intencji wszystkich MAM
Ala
2020-05-29 10:04:41
Za Tomka z W
Piotr
2020-03-29 19:05:04
Blogi:
Agnieszka Rogala Blog
Agnieszka Rogala
relacje między rodzicami a dziećmi
Jak nie kochać dzieci.
Karol Kliszcz
pomiędzy kościołem, szkołą a oratorium
Bezmyślność nie jest drogą do Boga
Karol Kliszcz Blog
Łukasz Kołomański Blog
Łukasz Kołomański
jak pomóc im uwolnić się od uzależnień
e-uzależnienia
Andrzej Rubik
z komżą i bez komży
Na dłoń czy na klęczkach?
Andrzej Rubik Blog
Maria Fortuna-Sudor Blog
Maria Fortuna-Sudor
na marginesie
Strach
Tomasz Łach
okiem katechety
Bóg jest czy nie jest?
Tomasz Łach Blog

Archiwum

Rok 2010 - wrzesień
WYCHOWANIE - RODZICIELSKA TROSKA. Zostanę prezydentem

Joanna Dzieciątko

strona: 7



Wychowanie do zaangażowania społecznego to na pierwszy rzut oka trudny temat. Jednak, kiedy się głębiej się nad tym „rodzinnie” zastanawialiśmy, wcale nie okazało się to skomplikowane. Na ogół jest tak, że dzieci naśladują rodziców. Jeżeli spotykają się na co dzień z tematem zaangażowania w życie społeczne, uznają to za normę. Nasze zachowania opatrzone odpowiednim komentarzem zapadają im w serca.

Jako rodzice staramy się zabierać dzieci ze sobą wszędzie, gdzie tylko możemy i komentujemy wszystko, co robimy. Zabieramy je, jeżeli musimy coś załatwić w urzędzie, jeżeli idziemy pomóc komuś z bliskich lub kiedy bierzemy udział w jakiś konferencjach (w czasie wykładów po cichu zajmują się same sobą). Poprzez wspólne przebywanie dzieci obserwują, jak nawiązywać nowe kontakty, jak wychodzić do ludzi, jak dostrzegać potrzeby innych. W domu rozmawiamy o wydarzeniach w kraju i na świecie. Modlimy się codziennie w ważnych dla państwa sprawach (np. za rząd, za sądy, szkoły). Taki przykład jest dla nich najlepszym świadectwem.

Kiedyś, słysząc z ust naszego dziecka słowa: „Jak dorosnę zostanę prezydentem”, uznalismy to za dziecięce przechwałki. Teraz tłumaczymy: tak, to ważne, abyś myślał, jak mieć wpływ na Polskę. Chrześcijanie powinni sprawować ważne funkcje w kraju. Wierzący prezydent to błogosławieństwo dla narodu. Każdy wierzący urzędnik, nauczyciel czy lekarz jest dobrodziejstwem dla lokalnej społeczności. Najpierw jednak musi się ćwiczyć w wytrwałości. „Kto w bardzo małej sprawie jest wierny, ten i w wielkiej będzie wierny” (Łk 16,10a).

Zatem… zaczynamy od najmłodszego. Już teraz sztuka służenia innym, nieegoistyczne nastawienie i prawość to cechy, które ćwiczymy w rodzinnym domu. W konfliktach między rodzeństwem uczymy nie skarżyć, ale samodzielnie dochodzić do porozumienia. Starszych uczymy opieki nad młodszymi. Pokazujemy, jak pomagać rodzicom i bliskim. To pozornie małe wyzwania, ale kształtują charakter.

Ostatnio, w czasie wspólnych wakacji z innymi rodzinami, zauważyliśmy, że dzieci są dość nieśmiałe. Aby nabyły nieco odwagi, w czasie posiłków „zamienialiśmy się” jednym dzieckiem z inną (zaprzyjaźnioną) rodziną. Każde z nich miało za zadanie poprowadzić rozmowę na dowolny temat z „ciocią” lub „wujkiem”. Dzieci szybko się „wyćwiczyły” i rozmowy były bardzo głębokie i pouczające.

W każdej sytuacji uczymy dzieci opierać się na Piśmie Świętym. Trzymamy się zasad, jakie wyznajemy – niezależnie od okoliczności. Byle trudność nie zniechęca nas. Już teraz mówimy dzieciom, że wytrwałość i wierność Bogu pomimo przeciwności i presji to bohaterstwo.

Uczymy, jak być godnym reprezentantem Bożego Królestwa, Jego ambasadorem. Musimy śmiało troszczyć się o innych. O ich zbawienie i o potrzeby. Być bohaterem dla Jezusa. To wyzwanie, do którego przygotowujemy następne pokolenie.