Don BOSCO - Magazyn Salezjański

SŁÓWKO O KSIĘDZU BOSKO. O koadiutorach

ks. Marek Chmielewski SDB

strona: 23

Pamiętam, jak krótko po nowicjacie chciałem za pomocą Konstytucji wyjaśnić sobie, kim tak naprawdę jest koadiutor, czyli salezjański brat zakonny. Zajrzałem do indeksu haseł, znajdującego się na końcu naszej Reguły życia. Pod hasłem „koadiutor" znalazłem... odsyłacz do hasła „salezjanin koadiutor". Wtedy nie bardzo rozumiałem. Dzisiaj wiem, że to właśnie takie ustawienie sprawy oddaje istotę rzeczy. Bo koadiutor - to nie, jak się utarło w nazewnictwie kościelnym, ktoś (najczęściej niższy duchowny) wyznaczony do pomocy duchownemu wyższego rzędu, to nie pomocnik, ktoś z dodatkowego personelu. Koadiutor księdza Bosko - to przede wszystkim salezjanin. To osoba z nim najgłębiej związana, godna najwyższego zaufania, jego prawa ręka w specjalnych sprawach.
Najlepiej prawdę tę wyrażają słowa samego księdza Bosko, który 19 października 1883 r. w San Benigno k. Turynu tak mówił do pierwszych swoich braci zakonnych: Ja potrzebuję pomocników. Są rzeczy, których ani księża, ani klerycy nie są w stanie zrobić. Dlatego wy je zrobicie. (...) To słowo nie oznacza kogoś, kto tylko ciężko pracuje, ale osobę, która jest odpowiedzialna. To jest idea koadiutora. Potrzebuję wielu takich ludzi, takich koadiutorów. Będziecie kierowali innymi, będziecie odpowiedzialni: trzeba, abyście sami najpierw nabrali cnót i dawali świadectwo. Będziecie jak Iwy waleczne i uczynicie wiele dobra.
Pierwsi koadiutorzy, jak wszyscy salezjanie, wyrośli spośród wychowanków Oratorium księdza Bosko. 2 lutego 1860 r. Kapituła Zgromadzenia dopuściła do pierwszych ślubów Józefa Rossiego, pierwszego w dziejach salezjanina koadiutora. W roku śmierci ksiedza Bosko było ich już 284. Święty, aby wychować młodzież, potrzebował nie tylko kapłanów. Miał wielką potrzebę braci zakonnych. I nie chodziło mu tylko o pracę, którą mieli wykonać. Zależało mu, aby: razem z salezjanami kapłanami stworzyli jedną wspólnotę wychowawców, w której wzajemnie się będą uzupełniać, będą komplementarni. Ta ścisła więź pomiędzy salezjanami kapłanami i salezjanami koadiutorami jest jednym z najbardziej charakterystycznych aspektów życia salezjańskiego. Więcej, ona tak dalece należy do jego istoty, że bez braci zakonnych, bez salezjanów koadiutorów Zgromadzenie Salezjańskie nie mogłoby istnieć.
Szkoda więc, że w świecie salezjańskim jest tak niewielu koadiutorów. Szkoda, że tak wielu z nas nie rozumie istoty ich powołania. Dlaczego nie tylko inni, ale wręcz my sami, salezjanie, często nazywamy siebie „księża salezjanie"? Dlaczego wciąż jeszcze takie napisy widnieją na naszych domach, szkołach, oratoriach? Dlaczego nie protestujemy, kiedy tak o nas mówią hierarchowie i władze? Ksiądz Bosko chciał, abyśmy byli po prostu salezjanami! To tylko drobny przyczynek do tego, aby świat zrozumiał, że koadiutor - to wychowawca, osoba konsekrowana. To zakonnik, który pełni swe zadania nie z własnej woli i zapatrywania, ale z mandatu Kościoła. Koadiutor, tak jak kapłan, pracuje na wszystkich polach salezjańskiej działalności, ale nie na sposób kapłański. To jego powołanie - właśnie powołanie, a nie brak czegoś, np. święceń - uzdalnia go do takiego działania. Przez taki styl pracy i życia jest bliski, powiem, że nawet bliższy młodzieży i światu pracy niż niejeden kapłan! Jako świecki jest jednym z nich, jak oni pracuje. A przy tym jest salezjaninem, wychowawcą. Staję przy nich w imieniu księdza Bosko i Kościoła.

Archiwum

SŁÓWKO O KSIĘDZU BOSKO. O koadiutorach