- LIST PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO. Nowy wzór misji i misjonarza
- WYZWANIA
- WYCHOWANIE. Popkultura
- WYCHOWANIE - UWAGI PSYCHOLOGA. Niska kultura i jej medialne tuby
- WYCHOWANIE - RODZICIELSKA TROSKA. Kluczem jest świadomy wybór
- WYCHOWANIE - Z DRUGIEJ STRONY. Podążanie za grupą
- SŁÓWKO O KSIĘDZU BOSKO. Dynamiczna wierność
- BŁYSKAWICZNY KURS MODLITWY
- GDZIEŚ BLISKO. Głos wołającego na puszczy
- MEDIOKRACJA. Słowo wymaga wysiłku
- MEDIOKRACJA. Subiektywny przewodnik po mediach
- MEDIOKRACJA. Nie da się żyć bez prawdy
- MEDIOKRACJA. O co chodzi Z mediami
- POKÓJ PEDAGOGA. Moda czy poważne zagrożenie?
- TAKA NASZA CODZIENNOŚĆ
- POD ROZWAGĘ. Occultus znaczy nieznany
- POŻEGNANIE. Odszedł przyjaciel błogosławionych
- BIOETYKA. Naukowy czy mądry?
- DUCHOWOŚĆ. Słowo
- MISJE. Bosconia oaza na pustyni
- MISJE. Animacje misyjne na pielgrzymkach
- WEŹ KSIĘGĘ PISMA ŚWIĘTEGO. Bóg Panem historii
- PRAWYM OKIEM. Zmiana płci już dla ośmiolatków?
POŻEGNANIE. Odszedł przyjaciel błogosławionych
Małgorzata Tadrzak-Mazurek, ks. Andrzej Godyń
strona: 27
15 czerwca br. w Poznaniu zmarł prof. Stefan Stuligrosz – twórca chóru „Poznańskie Słowiki”, pedagog, kompozytor, przyjaciel piątki błogosławionych, wychowanków oratorium salezjańskiego przy ul. Wronieckiej w Poznaniu. Wieloletni stały czytelnik i darczyńca naszego magazynu. Poniżej zamieszczamy fragment ostatniego wywiadu, jaki przeprowadziliśmy z prof. Stuligroszem.
Od wielu lat ma Pan kontakt z młodzieżą. Czy dzisiejsza młodzież jest inna niż kiedyś?
Różnica jest wielka, dlatego, że na dzisiejszą młodzież ogromny wpływ wywiera telewizja, a przede wszystkim filmy pełne przemocy, seksu. Przed wojną nie mieliśmy tego typu – nazwijmy to – złych podniet. Może przez to nasze życie było lepsze... A teraz wraz z otwarciem na Zachód widać niestety upadek wiary, autorytetów, poczucia honoru. Liczą się pieniądze, sukces. Coraz trudniej więc przekazywać młodzieży wartości, wymagać. Choć nasza polska młodzież jest nadal piękna, mam na myśli sferę duchowości.
Ale wychowawcy mają o wiele trudniejsze zadanie niż kiedyś?
Na pewno. W ostatnim czasie bardzo zdewaluował się zawód nauczyciela, choć mądrych wychowawców nie brak. Widać jednak brak szacunku dla wychowawców i prawdę mówiąc, mnie to jako starego człowieka martwi. My przed wojną kochaliśmy swoich nauczycieli. Chodziłem do Gimnazjum Marii Magdaleny w Poznaniu i pamiętam, że czciłem swoich nauczycieli, szanowałem ich, czułem przed nimi respekt...
A teraz niestety bywa, że to nauczyciele boją się swoich uczniów…
Tak. I to jest smutne. Moi profesorowie: Węgrzynowicz, Fogel, Abgarowicz, to byli mądrzy wychowawcy. Kiedy kończyłem gimnazjum prof. Węgrzynowicz, (...) wychowawca naszej klasy, starał się przekonać mojego ojca, żeby mnie posłał do liceum, mimo że moje świadectwo wyglądało następująco: zachowanie – bardzo dobrze, religia – bardzo dobrze, na dole muzyka – bardzo dobrze, gimnastyka – bardzo dobrze, a w środku… same dostateczne. Ale prof. Węgrzynowicz (a także inni nauczyciele) widział we mnie wielki talent muzyczny, wiedział, że interesuje mnie muzyka. A nasi nauczyciele chcieli nas widzieć w przyszłości nie tylko mądrymi, ale i szczęśliwymi. (...)
‘
Motywowali do wysiłku, który teraz chyba trochę przestaje być na czasie. Zauważa Pan to u swoich chórzystów? Czy w związku z tym, że uczestnictwo w chórze wymaga wysiłku zmniejszyła się liczba chętnych do śpiewania?
Z początku, po wojnie, do chóru garnęło się strasznie dużo chłopców. (...) Teraz chłopcy mają komputery, telewizory. Nie mogą się od tego oderwać. Komputer to oczywiście nic złego, ale nie można dopuścić do tego, żeby stać się jego niewolnikiem. A myślę, że jest jednak sporym zagrożeniem i konkurencją dla podejmowania jakiegokolwiek twórczego wysiłku.
Ale jak już trafią pod Pana skrzydła, to chyba Pan sporo od nich wymaga…
No tak, bywam despotyczny. Nawet to sobie czasami wyrzucam. Chłopcy nie muszą zostać artystami, ale na pewno muszą nauczyć się pełnej koncentracji. Muszą słuchać dyrygenta. Jak się nie nauczą teraz koncentracji, a któryś np. będzie w przyszłości chirurgiem, to moment dekoncentracji może kosztować życie pacjenta. Chóru nie traktuję li tylko jako zespołu artystycznego. Przynależność do naszego chóru jest doskonałą szkołą dobrego życia. Jeśli sędziwy człowiek prawdziwie miłuje swych wychowanków, to nie może ich rozpieszczać. Dla ich przyszłego dobra musi być twardy. Wymagający. Poza tym, jeśli na zajęciach chóru mam ponad setkę młodych ludzi do opanowania, to wystarczy, abym pozwolił sobie choć raz tylko wejść na głowę, to trudno mi będzie dalej pracować. Stracę autorytet. Nie będę mógł moim zwyczajem energicznie przypominać, że inteligentnemu chłopcu mówi się tylko jeden raz!
A kto miał wpływ na kształtowanie Pana charakteru?
Przede wszystkim rodzina. Miałem dobry dom, rodziców. Duży wpływ na mnie miała też babcia Franciszka (była dla mnie ogromnym autorytetem) i ksiądz Aleksander Woźny, stryj mojej nieżyjącej już żony Barbary, a mój wychowawca w Katolickim Stowarzyszeniu Młodzieży Męskiej, do którego należałem. Miał cudowną cechę nie piętnowania, ale delikatnego, subtelnego ukazywania słabości, nad którymi trzeba popracować. Natomiast babcia Franciszka, prosta kobieta, nauczyła mnie modlitwy. To z nią chodziłem na nabożeństwa majowe, nieszpory, Gorzkie Żale. Pamiętam jak płakała, kiedy je śpiewała. Bardzo mnie to wzruszało. Później duży wpływ wywarli na mnie moi nauczyciele i oczywiście grupa rówieśnicza – szczególnie przyjaźń z Edą Kaźmierskim (jednym z piątki błogosławionych oratorianów z Poznania – przyp. red.), którego podczas okupacji poznałem u salezjanów. Potrafiliśmy godzinami dyskutować. Wciąż noszę w portfelu jego już nieco wypłowiałą fotografię. Cenną pamiątkę naszego braterstwa. Przed wojną należałem też do harcerstwa, skąd wyniosłem wiele cennych wartości i sprawnych umiejętności.
