- LIST PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO - Ojcowie Kościoła
- WYZWANIA
- WYCHOWANIE - Oblicza konsekwencji
- WYCHOWANIE - Świadome rodzicielstwo
- UWAGI PSYCHOLOGA
- GDZIEŚ BLISKO - Nasz dom
- ROZMOWA Z... - Nie mają czasu czekać
- PLACÓWKI SALEZJAŃSKIE - Lublin
- RODZINA SALEZJAŃSKA - Sanitariuszka Inka
- W ORATORIUM - Sposób na... seans filmowy
- W ORATORIUM - Etapy wzrostu w grupie VI
- MISJE - Inny świat
- MISJE - Wieści o Georginie
- MISJE - Orawa dzieciom Afryki
- DUCHOWOŚĆ - Duchowość Aleksandriny
- DUCHOWOŚĆ - Od dzieciństwa kochałem Boga
- SŁÓWKO O KSIĘDZU BOSKO - Wychowanie do wdzięczności
- BŁYSKAWICZNY KURS MODLITWY
ROZMOWA Z... - Nie mają czasu czekać
Małgorzata Tadrzak-Mazurek
strona: 8
Rozmowa z Romaną Chruszcz – dyrektorką Chrześcijańskiego Ośrodka Adopcyjno- Mediacyjnego Pro Familia przy Towarzystwie Przywracania Rodziny w Poznaniu
Czym zajmuje się Ośrodek Pro Familia?
Są różne obszary naszej działalności. Przede wszystkim zajmujemy się wsparciem i pomocą kobietom w ciąży tzw. społecznie problemowej, czyli znajdującym się w trudnej sytuacji. Po drugie diagnozowaniem i przygotowywaniem rodzin zastępczych i adopcyjnych. Łączeniem rodzin zastępczych i dzieci i opieką nad tymi rodzinami. Po czwarte pracą postadopcyjną, a także profilaktyką uzależnień.
Czyli koncentrujecie się na „walce” o możliwość wychowywania dziecka w rodzinie, nawet jeśli to będzie rodzina zastępcza czy adopcyjna...
Tak, bo tylko rodzina zaspokaja wszystkie potrzeby dziecka (w tym także emocjonalne) m.in. bezpieczeństwa czy przynależności. Nie może tego zapewnić żadna placówka, gdzie z konieczności opieką nad dziećmi zajmuje się wiele osób. Mimo że te osoby się poświęcają i pracują jak najlepiej i nie wynika to z ich zaniedbań. Trzeba więc starać się, żeby dzieci jak najmniej przebywały w takich placówkach.
Zatem adopcja... A może jednak pozwolić dzieciom poczekać na swoich naturalnych rodziców w placówkach?
Dzieci nie mają czasu czekać. Dla nich każdy dzień, miesiąc, rok poza rodziną niesie za sobą nieodwracalne skutki dla ich rozwoju. Niezaspokajane potrzeby, zaniedbanie emocjonalne - tego nie da się odwrócić. Ale każdy przypadek sieroctwa, także społecznego, musi być rozpatrywany indywidualnie. Najlepsza jest oczywiście rodzina naturalna, ale jak jej nie ma to trzeba szukać rodziny zastępczej czy adopcyjnej. Placówka powinna być ostatecznością. Chociaż są sytuacje, kiedy domy dziecka okazują się nieodzowne, np. jako forma przejściowa podczas kryzysu rodziny albo w przypadku rodzeństw czy dzieci chorych.
Czym się różni rodzina zastępcza od adopcyjnej?
Adopcja jest usynowieniem, przyjęciem dziecka do rodziny. W rodzinie zastępczej natomiast dziecko przebywa, ale przynależy do rodziny biologicznej.
Jak zostać rodziną zastępczą?
Po pierwsze trzeba się zgłosić do najbliższego Centrum Pomocy Rodzinie lub do Ośrodka Adopcyjnego. Tam udzielą wszelkich szczegółowych informacji. Trzeba oczywiście spełniać odpowiednie kryteria, m.in. mieć obywatelstwo polskie, mieszkać w Polsce, mieć odpowiednie środki materialne, być niekaranym itp.
Jakie stereotypy dotyczące sieroctwa są najbardziej krzywdzące?
Przede wszystkim wciąż pokutujący stereotyp, że dzieci z domów dziecka są gorsze, że wychowawcy są źli. Bardzo krzywdząca jest też szybka i negatywna ocena rodziców dzieci, które potrzebują pomocy, ich potępienie. A sytuacje nie zawsze są czarno-białe.
Jak z tym walczyć?
W taki sposób np. jak robi to Don BOSCO - przedstawiać prawdę. Nie oceniać, informować, nie zamykać się w swoich jednostronnych negatywnych osądach, nie szufladkować. Próbować zrozumieć złożność sytuacji.
