- Siła miłości
- Od redakcji
- Postawić Boga na pierwszym miejscu
- JAK POMÓC DZIECKU BYĆ DOBRYM KUMPLEM
- WYCHOWANIE UCZUĆ
- UGANDA: Wyżywić dzieci
- ANGOLA WYPOSAŻENIE KUCHNI W SZKOLE HOTELARSKIEJ
- Ewangelie synoptyczne. Skąd taka nazwa?
- Współpraca szkoły z rodzicami
- Nie będziesz miłował bliźniego swego bardziej niż siebie samego!
- Świat gier komputerowych – TO JESZCZE ZABAWA CZY JUŻ ZAGROŻENIE?
- G: jak Google
- Wpływ gier komputerowych na zachowanie dzieci
- Lekcje religii w kryzysie? Czy nauczyciel religii w sytuacji kryzysowej?
- Praca i umiarkowanie
- Nigdy nie mów: „przyjdź później”
- Szkaplerz św. Dominika Savio
- Nasi bohaterowie
- PREZYDENT pro-life
Współpraca szkoły z rodzicami
prof. Teresa Olearczyk
strona: 18
Komunikacja rodziców oraz nauczycieli podlega wielu czynnikom, które w znaczący sposób mogą wpływać na zakłócenie jej prawidłowego przebiegu. Istnieje wiele klasyfikacji owych barier komunikacyjnych. Należą do nich m.in.:
• kontrolowanie emocji, które umożliwia obiektywne reagowanie na odbierane komunikaty,
• przyjmowanie elastycznej postawy wobec rozmówcy,
• dbałość o jasność i czytelność swoich komunikatów,
• unikanie gier psychologicznych,
• unikanie komunikatów obniżających poczucie wartości drugiej strony,
• otwarte prezentowanie swoich poglądów,
• zachowanie równowagi pomiędzy oceną własną a swojego partnera.
Uwarunkowania współpracy nauczycieli i rodziców
Niewątpliwie stosowanie w praktyce komunikacyjnej przytoczonych powyżej elementów sprzyja efektywnej współpracy pomiędzy rodzicami a gronem pedagogicznym. Jednak biorąc pod uwagę specyfikę środowiska szkolnego, podmiotów oraz samej współpracy, nie można uzależniać efektywności kooperacji rodziców i nauczycieli tylko od przebiegu komunikacji pomiędzy nimi. Współczesna edukacja opiera się na relacji trzech podmiotów: uczniów, nauczycieli oraz rodziców. Mówiąc o współpracy wyłącznie nauczycieli i rodziców, należy pamiętać, że uczeń jako „trzeci podmiot” – nie jest wykluczony, ponieważ nadal pozostaje w centrum zainteresowania zarówno rodziców, jak i nauczyciela. Podejmując problematykę współpracy rodziny i szkoły warto się odnieść do: • cech indywidualnych rodziców i nauczycieli, • wzajemnej oceny postaw, • indywidualnych cech uczniów. Niewątpliwie miejsce, jakie zajmuje uczeń w środowisku szkolnym, jego relacje z rówieśnikami i samymi nauczycielami oddziałują na postrzeganie szkoły zarówno przez nauczyciela, jak i przez rodzica. Dlatego też zachowanie ucznia oraz uwarunkowania współpracy nauczycieli i rodziców, zdobywane przez niego oceny wpływają na chęć zaangażowania rodzica w życie szkolne, a tym samym na preferencje rodziców odnośnie typów współpracy. Wyodrębnione determinanty w odniesieniu do następujących typów/modeli współpracy:
Typ 1. WSPÓŁPRACA PEŁNA
– rodzice i nauczyciele są równorzędnymi partnerami, których współpraca oparta jest na wzajemnym zaufaniu. Podmioty współpracy pomagają sobie w trudnych sytuacjach oraz wspierają w podejmowanych inicjatywach. Nauczyciele i rodzice swobodnie kontaktują się ze sobą w sprawach dotyczących nie tylko nauczania i wychowania uczniów, ale również organizacji pracy szkoły. W typie „współpracy pełnej” wzajemna współpraca nie kończy się na organizowaniu imprez szkolnych i klasowych oraz materialnej lub rzeczowej pomocy dla szkoły. Rodzice mogą współuczestniczyć w przygotowaniu dokumentacji szkoły, która nie jest przeznaczona do opracowania tylko i wyłącznie przez grono pedagogiczne. Należy pamiętać, że model ten nie oznacza, iż rodzice wkraczają w uprawnienia nauczycieli. W tym typie współpracy rodzice w pełni korzystają z przysługujących im praw, dzięki czemu mogą w rzeczywisty sposób wpływać na organizację pracy szkoły.
Typ 2 . WSPÓŁPRACA CZĘŚCIOWA
– współpraca rodziców i nauczycieli jest zdecydowanie ograniczona. Dotyczy tylko spraw związanych z wychowaniem i nauczaniem uczniów, doraźną pomocą w organizacji imprez szkolnych i klasowych oraz ze wsparciem materialnym. Rodzice nie wykorzystują wszystkich przyznanych im praw odnośnie organizacji pracy szkoły. Typ „współpracy częściowej” oznacza, że podejmowane współdziałanie jest raczej pozorne. Nie ma ono większego wpływu na organizację pracy szkoły, rodzice nie widzą potrzeby wyrażania swoich opinii lub propozycji nowych przedsięwzięć. W pewnym sensie pozorne działania rodziców i nauczycieli są próbą realizowania odgórnych wytycznych względem „współpracy ze środowiskiem rodzinnym ucznia”, do których szkoła jest zobligowana.
Typ 3. WSPÓŁPRACA OGRANICZONA
– jest to negatywna postać współpracy, a raczej jej całkowity brak. W tym przypadku partnerzy nie mają względem siebie zaufania. Wydaje się, że ich relacje opierają się na konieczności wzajemnego tolerowania się. Sytuacje, w których rodzice i nauczyciele podejmują wspólne działania, nawet te dotyczące pomocy w organizacji imprez i uroczystości, praktycznie nie występują.
Typ 4. WSPÓŁPRACA POZORNA
– określa postawę rodziców i nauczycieli, w której w niektórych sytuacjach podejmują wspólne działania, a innym razem są niechętni lub obojętni do jakichkolwiek wspólnie podejmowanych prac. Osoby, których odpowiedzi świadczą o wyborze tego typu współpracy, stanowią grupę, która może stać się aktywnym partnerem edukacyjnym. Ich postawa wskazuje na pewne niezdecydowanie lub brak przekonania co do słuszności podejmowanych działań. Można przypuszczać, że odpowiednie zachęcenie, uświadomienie ważności współpracy oraz ukazanie różnorodnych możliwości w tym aspekcie pracy szkoły przyczyni się do wzrostu ich zaangażowania w życie szkoły. Jest to grupa rodziców, która dzięki właściwemu zmotywowaniu ma szanse zostać aktywnym partnerem szkoły. Współpraca, znaczy wspólna praca, celem jest dobro wspólne dziecka – ucznia.
Literatura: T. Gordon, Wychowanie bez porażek, Warszawa 1991.
Faber A., Malzlish E., Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały, jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły, Poznań 1993.
Grzesiuk L., Trzebińska E. Jak ludzie porozumiewają się, Warszawa 1978.
Jagieła, Komunikacja w szkole. Krótki poradnik psychologiczny, Kraków 2004.
