- Zacznijmy ich natychmiast nauczać o brzydocie grzechu i szlachetności cnoty
- Od redakcji
- Dobry katolik, uczciwy obywatel, patriota
- 10 dobrych rad dla wychowania obywatelskiego i patriotycznego
- Bangladesz Kościoły z bambusa
- Peru Pan Bóg przeprowadził się do slumsów
- Boliwia Tworzymy jedną rodzinę
- Nauczyciel: Wypalony, sfrustrowany, niezrozumiany
- Walka dobra ze złem
- Dziecko w poszukiwaniu szczęścia
- Rozmowa o szczęściu
- Inwestycja w nadzieję
- Harcerstwo: Kuźnia charakterów
- Zgodnie z nauką Soboru Trydenckiego
- Wychowanie integralne
- Paranauka w szkołach
- Media, manipulacja i grzechy ludzi Kościoła
Harcerstwo: Kuźnia charakterów
Patrycja Michońska
strona: 20
Współczesny świat oferuje dzieciom i młodzieży mnóstwo propozycji spędzania wolnego czasu. Harcerstwo to jeden z lepszych pomysłów na życie, bo rozwija ciało, umysł i ducha.
Harcerstwo harcerstwu nierówne. Przez wiele lat komunizmu skauting miał w Polsce twarz ZHP. Wprawdzie wielu instruktorów opierało się socjalistycznej ideologii, ale polityczna indoktrynacja
i idea świeckości na wiele lat zmieniły oblicze harcerstwa. Po roku 1989 do głosu doszły organizacje, które promują wartości chrześcijańskie – Związek Harcerstwa Rzeczpospolitej, Skauci Europy czy Skauci Świętego Bernarda z Clairvaux.
„Harcerstwo to sposób na życie” – mówi Krystyna, mama 10-letniego Bartka. Kiedy rok temu wspólnie, rodzinnie zastanawiali się, jakie zajęcia pozalekcyjne wybrać – poza angielskim i pływaniem, natychmiast pomyśleli o ZHR. „Myśleliśmy o czymś, co da Bartkowi nie tylko dobrą zabawę, rozrywkę, przygodę, ale także zapewni pełny rozwój w oparciu o wartości, które są dla nas ważne”. Bartek z przejęciem przygotowuje się do każdej zbiórki i już przekonał kilku kolegów z klasy, żeby dołączyli do jego drużyny – tworzą zgraną paczkę w szkole i poza nią. „W takim chrześcijańskim harcerstwie wszystko jest spójne, nie musimy się martwić, że na zajęciach Bartek usłyszy coś niezgodnego z war¬tościami, które wyznajemy” – dodaje Krystyna. A młodsze rodzeństwo chłopca, Aniela i Franek, też chciałoby zostać zuchami, jak ich starszy brat, a czasem przymierzają nawet jego mundur.
Wielka przygoda – tak wielu osobom kojarzy się harcerstwo. Tymczasem warto spojrzeć szerzej, bo uczy ono współdziałania w grupie, podejmowania decyzji i odpowiedzialności, szacunku do wartości i przestrzegania zasad, daje szeroką, praktyczną wiedzę o otaczającym świecie. W organizacjach katolickich i opartych na chrześcijaństwie – uczy także wiary. Istotne jest tu nawiązanie do postaci Roberta Baden-Powella – brytyjskiego wojskowego, założyciela skautingu, który na początku XX wieku opracował i wypróbował system wychowania młodzieży w małych grupach. Twierdził on m.in., że skauting powinien być szkołą wychowania obywatelskiego, kształtując charakter i sprawność fizyczną oraz powinien opierać się na poważnym traktowaniu młodych ludzi. Nie może tu zabraknąć służby – zwykłej codziennej troski o drugiego człowieka.
Ksiądz Bogusław Jankowski – duszpasterz przewodniczek hufca warszawskiego Zawiszaków (Skautów Europy) wierzy, że internet i inne propozycje zajęć pozalekcyjnych, mimo swojej atrakcyjności – nie dają młodzieży takiej satysfakcji, jak aktywne formy spędzania wolnego czasu. „Młodzi ludzie właśnie takiej aktywności poszukują. Szukają też możliwości pokazania się jako wpisanych w pewne struktury dające poczucie siły i dumę” – mówi ks. Jankowski. Ze strony internetowej Skautów Świętego Bernarda z Clairvaux (SSBC) spoglądają na nas uśmiechnięci młodzi mężczyźni, a w galerii zdjęć – widać tych najmłodszych i tych starszych podczas wakacyjnych wędrówek i biwaków. SSBC stosują metodę skautingu katolickiego, a trzy podstawowe zasady w ich kodeksie mówią, że skaut jest dumny ze swojej wiary i jej podporządkowuje całe swoje życie, jest synem Polski i dobrym obywatelem oraz że obowiązki skauta zaczynają się w domu. Michał Pełka ze Skautów Świętego Bernarda z Clairvaux dodaje, że skauting jest najlepszą metodą wychowania komplementarną do rodziny: „A ponieważ nie ma skautingu bez wolontariatu i społecznego zaangażowania, poczuliśmy się wezwani przez Pana Boga do pomocy rodzicom i Kościołowi w wychowywaniu młodzieży”.
O harcerstwie można myśleć już od najmłodszych lat – pierwszej, drugiej klasy szkoły podstawowej. Dzieciaki uczestniczą w zbiórkach, w zależności od
charakteru grupy – bawią się w podchody, gry i zabawy skautowe, ale także odwiedzają i sprzątają miejsca pamięci, tworzą własną obrzędowość drużyny. U Skautów Europy odbywają się też pielgrzymki, w których uczestniczą rodziny zuchów i harcerzy. Według księdza Bogusława Jankowskiego to współdziałanie jest tu szczególnie ważne: „Choć drużynowi i szczepowi współpracują z rodzinami dzieci i młodzieży biorących udział w skautingu, to nigdy rodzina nie zastąpi grupy rówieśniczej - oczywiście na odwrót też. Młodzi zawsze będą szukali jakiejś grupy, która będzie ich grupą. Dlatego harcerstwo promujące wartości moralne, patriotyczne i religijne stanowi odpowiedź na zapotrzebowanie przynajmniej części młodych i ich rodziców”.
Zajęcia dopasowane są zawsze do wieku uczestników. W Skautach Świętego Bernarda z Clairvaux grupa najmłodszych chłopców tworzy gromadę wilczków - biorą oni udział w zajęciach, które mają za zadanie wspomagać ich rozwój psychiczny, intelektualny, społeczny i duchowy. Szczególny nacisk w tej gałęzi kładzie się na grę i na współpracę. U starszych chłopców zmieniają się priorytety: „Tu podstawową jednostką jest zastęp. Rola zastępu w pedagogice zielonej jest kluczowa, gdyż jest warunkiem właściwego wykorzystania naturalnej skłonności chłopców w tym wieku do łączenia się w grupy oraz pragnienia rywalizacji” - uzupełnia Michał Pełka ze Skautów Świętego Bernarda z Clairvaux. „Natomiast najstarsi – Wędrownicy, spotykają się co 2-3 tygodnie. Podstawową formą pracy jest tu jednodniowa wędrówka, ale równie ważne są spotkania (wspólny posiłek, obejrzenie filmu, służba) i zbiórki o charakterze sportowym”.
Przy okazji rozważań nad harcerstwem warto przypomnieć postać kapłana, patrona harcerstwa polskiego, który zmarł w obozie koncentracyjnym w Dachau w 1945 roku. Błogosławiony Stefan Wincenty Frelichowski jeszcze w swoim szkolnym pamiętniku zapisał: „Muszę sobie wyrobić silny charakter, wolę nieugiętą. Będę uparty, tak uparty, jak byli święci. Muszę dążyć do cząstki świętości, być dobrym chrześcijaninem”.
Modlitwa Skautów Świętego Bernarda z Clairvaux:
Chcę być świętym, wielkim świętym i szybko świętym! Amen.
Związek Harcerstwa Rzeczpospolitej – ZHR Więcej: www.zhr.pl
Z misji ZHR: Związek Harcerstwa Rzeczypospolitej to wspólnota przyjaciół - dzieci, młodzieży i dorosłych, która w oparciu o wartości chrześcijańskie, poprzez przykład własny instruktorek i instruktorów harcerskich, pracę nad sobą, służbę, przygodę oraz inne elementy metody harcerskiej wychowuje człowieka pełnego radości życia, odpowiedzialnego za Polskę i gotowego podjąć wyzwania współczesności.
Przyrzeczenie harcerskie ZHR
Mam szczerą wolę, całym życiem, pełnić służbę Bogu i Polsce, nieść chętną pomoc bliźnim i być posłusznym Prawu Harcerskiemu.
Skauci Świętego Bernarda z Clairvaux Więcej: www.ssbc.pl
Jest to organizacja wychowawcza stosująca metodę skautingu katolickiego. Stawia „sobie za cel zastąpienie egoizmu służbą, wychowanie chłopca na wartościową moralnie i fizycznie jednostkę, która użyje swej wartości dla służby społecznej”, według pedagogiki stworzonej przez Baden-Powella. SSBC skupia się na działalności wychowawczej w nurcie męskim skautingu.
SSBC funkcjonuje według pięciu celów:
1. Zdrowie i sprawność fizyczna
2. Charakter
3. Zmysł praktyczny
4. Służba
5. Bóg i Wiara
Skauci Europy Więcej: www.skauci-europy.pl
Ruch wychowawczy istniejący w 20 krajach Europy, skupiający organizacje katolickie, protestanckie i prawosławne. Organizacje katolickie cieszą się statusem prywatnego stowarzyszenia wiernych prawa pontyfikalnego, nadanego przez Stolicę Świętą w 2003 r. Skauci Europy działają według pedagogiki Baden-Powella oraz zasad skautingu katolickiego stworzonego przez ojca Jakuba Sesin, jezuitę.
Znakiem Skautów Europy jest czerwony ośmioramienny krzyż świętego Jana Jerozolimskiego ze złotożółtą lilijką. Krzyż przypomina Chrystusa, który jest „Drogą i Prawdą, i Życiem" (J 14,6), natomiast osiem ramion krzyża symbolizuje osiem błogosławieństw z Kazania na górze.
