Don BOSCO - Magazyn Salezjański

POD ROZWAGĘ. Lalki bez oczu

Robert Tekieli

strona: 14

Moje dziecko, jeśli lekko uderzy się w stół, natychmiast wstaje, kołysze się, podnosi ręce do góry i opowiada, że teraz jest księżycem lub gwiazdą. Dzieci oddalają się od nas i zamykają w sobie. Ukochany dotychczas braciszek stał się znienawidzony. Pojawiły się nawet groźby, że zostanie zabity. I to mówi kilkuletnie dziecko poddane wychowaniu steinerowskiemu – opowiadała matka dziecka uczęszczającego do przedszkola, w którym zatwierdzono program wychowawczy oparty na elementach pedagogiki steinerowskiej.

Wolność, która zapanowała w polskim szkolnictwie po 1989 r. ma nie tylko dobre strony. Oprócz wielu sensownych zmian w polskiej pedagogice, otworzyła się ona na propozycje bezwartościowe i szkodliwe. Nauczyciele interesują się nimi, ponieważ mają opinię metod nowoczesnych, alternatywnych lub bardzo skutecznych. W istocie jednak bywają staromodnymi rupieciami. Jak na przykład pedagogika waldorfska. W opartych na niej szkołach i przedszkolach steinerowskich bezradne i ufne dzieci bezkarnie są wprowadzane w świat majaków nadwrażliwego fantasty. Wsławił się on na przykład twierdzeniem, że człowiek nie jest najmłodszym gatunkiem na Ziemi, lecz najstarszym, ponadto uczestniczył w Zakonie Świątyni Orientu, okultystycznym towarzystwie znanym z praktyk magii seksualnej oraz założył w 1903 r. pismo zatytułowane „Luzifer”.

Wiedza alternatywna
Szkolnictwo niepubliczne jest w Polsce kilkuprocentowym marginesem głównego nurtu nauczania. Wśród szkół i przedszkoli niepublicznych wiele opiera swą pracę na różnego rodzaju pedagogikach alternatywnych. Pozytywnie można ocenić przynajmniej dwie z nich: ideę Marii Montessori oraz metodę Celestina Freineta. Jednak najwięcej alternatywnych inicjatyw pedagogicznych nawiązuje do pomysłów Rudolfa Steinera.
Zwolennicy zachwycają się ekologicznymi, drewnianymi zabawkami, bezstresowym wychowywaniem do wolności, nowoczesnością metody, uwrażliwianiem dzieci na przyrodę. Naukowcy są jednak bezlitośni. Oto opinia dra hab. Mirosława Szymańskiego, prodziekana do spraw naukowych Wydziału Pedagogicznego UW: „W szkole steinerowskiej próbuje się rozum sprowadzić do roli służebnej wobec uczuć, intuicji, wobec „mistycznych” przeżyć, wobec docierania do „świata ponadzmysłowego”. Nie znamy niebezpieczeństw, do jakich może doprowadzić taki trening ukierunkowany na poznanie ponadzmysłowe. Jeżeli podróże we własną psychikę czy „w głąb czasu” organizuje się na zajęciach szkolnych, to może mieć naprawdę daleko idące skutki dla psychiki młodego człowieka”.
Szkoły i przedszkola steinerowskie często ukrywają, że są oparte na antropozofii, która jest kierunkiem okultyzmu (zob. „Słownik pojęć filozoficznych”, Warszawa 1996). Eksponuje się natomiast modne hasła: ekologia, twórczość, wolność. Okazuje się jednak, że antropozofia jest w tych szkołach nie tylko światopoglądem, ale również metodą nauczania. Nawet rozkład dnia w szkole odpowiada steinerowskiej zasadzie antropocentryzmu. Reinkarnacja jest podstawową zasadą pedagogiki steinerowskiej. Nie ma więc mowy o niezależności światopoglądowej. Nauczycieli szkoli się na kursach, że wszystko czym jesteśmy w danym wcieleniu, to wynik praw dziedziczenia oraz karmy. Nauczyciele mają eliminować negatywne skutki czynów popełnionych przez dzieci w poprzednim wcieleniu.

Szamanizm w przedszkolu
O skutkach stosowania pedagogiki stei-nerowskiej dużo mówi przykład jednego z przedszkoli. Jedna z matek wspomina: „Mój syn przez trzy dni udaje czasem psa lub kota. Szczeka, miauczy i chodzi na smyczy”. Rodziców zaniepokoiło dziwne zachowanie dzieci. „Na pytanie, co było w przedszkolu, dzieci odpowiadają krótko: nic – mówi inna z matek. – Słuchały bajek o potworach i smoku, który zionął trującym zapachem i wówczas wyginęła cała ludzkość. Te opowieści powtarzane były przez miesiąc. Podczas opowiadania baśni paliło się kadzidełko i świece, a przecież dzieci boją się ciemności”.
Dzieci uczyły się, że w grudniu będzie Okres Światłości zamiast Bożego Narodzenia. Bawiły się lalkami bez oczu. Po powrocie do domu dzieci mówiły, że są zmęczone, że niczego nie pamiętają. Rodzice spotkali się i okazało się, że w większości przypadków zachowania dzieci chodzących do przedszkola z programem opartym o pedagogikę Steinera są podobne.
Światopogląd steinerowski ukryty jest we wszystkich warstwach tej metody. Przyjęcie tego światopoglądu wiąże się z odrzuceniem chrześcijaństwa i otwarciem się nawet na okultyzm. Stąd te dziwne zachowania. Dziecko udaje psa, mówi, że jest księżycem. Bardzo podobne efekty mają techniki od stuleci stosowane w okultyzmie, szamanizmie i różnych tradycjach magicznych. Wcielanie się w przedmioty, rośliny czy zwierzęta, to jedne z podstawowych metod szamańskich. Celem takich zachowań jest depersonalizacja. Rozmycie granic osoby. Ułatwia to otwieranie się potem na rzeczywistość duchową. Na świat demoniczny. Najbardziej szokujący w przypadku przedszkola, o którym wyżej wspomniałem, jest fakt, że reinkarnację i okultyzm przemyca się do przedszkola publicznego.

Inicjacja tańcem
W szkołach i przedszkolach steinerowskich stosowana jest też eurytmia. Zespala ona mowę ludzką ze specjalnym układem gestów oraz ruchów tanecznych, ma przywracać człowiekowi zmysł harmonii. Czym jest naprawdę można przekonać się, czytając w archiwum na stronie www.fronda.pl tekst z wiosny/lata 1995 zawierający świadectwo Bożenny. Wyjechała do niemieckiej szkoły eurytmii, mieszkała w internacie i poznawała tę zadziwiającą sztukę. Jak mówi: „W konsekwencji tych ćwiczeń, uruchamia się pewne drzemiące w sobie siły, które łączą się z siłami biegnącymi z kosmosu. Jest to droga inicjacyjna – ścieżka, która ma prowadzić człowieka do doskonałości”. Bożenna opowiada, że podczas spotkania wszystkich uczestników kursów następowało tak zwane przekazywanie energii. Organizatorzy prosili, żeby stanąć do nich przodem i otworzyć się na nich. „Zastanowiło mnie to, bo wyglądało, jak gdyby ściągali od nas energię – wspomina. – W tej szkole bardzo wiele osób czuło się źle; musiały wypoczywać, przechodziły ciągłe choroby. Kilka dziewcząt miało ostre zapaści psychiczne, leczyły się nawet w szpitalu. Organizatorzy natomiast czuli się świetnie”.
W szkole eurytmii obowiązywał ścisły program wtajemniczania. Gdy się o coś pytało, nauczyciele odpowiadali: dowiesz się tego w następnym roku. Po dwóch latach dostawało się program indywidualny, czyli wiersz oraz muzykę do zeurytmizowania. Dziś Bożenna uświadamia sobie, że ten wiersz, który miała indywidualnie zeurytmizować, był jej wtajemniczeniem inicjacyjnym. Wówczas otworzyła się na świat duchowy. „W pewnym momencie miałam wrażenie, że jakieś zło mnie opętało, jakaś siła fatalna, która po prostu mnie niszczyła. Nie potrafiłam sobie z nią poradzić. Żadne ziemskie środki nie mogły mi pomóc, ani psychiatrzy, ani różne metody psychologiczne, które starałam się stosować, ani bioenergoterapeuci. Moja choroba trwała prawie 3 lata, czułam się coraz słabsza. W ostatnim roku właściwie przez cały czas leżałam w łóżku i chodziłam tylko małymi kroczkami po mieszkaniu. Przejście do toalety było dla mnie jak daleka wyprawa. Już nie szukałam ratunku. Chciałam umrzeć, bo ta sytuacja była bardzo męcząca, ale z drugiej strony myślałam sobie, że skoro jest we mnie jakaś zła siła, najprawdopodobniej diabelska, to kiedy umrę, pójdę prosto do piekła. Myślałam, że ponieważ jestem zdrowa fizycznie, to będę umierała latami w strasznych cierpieniach, będę wegetowała jak roślina. Byłam jak w potrzasku”.
Cierpienia Bożenny zakończyła jedna modlitwa. Jej problem nie był problemem psychicznym, to było uzależnienie duchowe.

●●●
Oczywiście eurytmia w szkołach i przedszkolach steinerowskich nie jest tak zaawansowana jak w specjalnej szkole, do której uczęszczała autorka tego świadectwa. Jednak stosowana jest na dzieciach, osobach jeszcze nieukształtowanych i ufnych.
Steiner nie był pedagogiem i jego koncepcje wychowawcze były dyletanckie. Większość twierdzeń pedagogiki steinerowskiej pozostaje w sprzeczności z ustaleniami współczesnej nauki i była jawnym anachronizmem już na początku XX wieku. Głównym zarzutem ludzi o światopoglądzie materialistycznym wobec szkolnictwa steinerowskiego jest ukrywanie przez te szkoły charakteru światopoglądowego oraz szerzenie przednowoczesnej wiedzy o świecie, co wynika wprost z powiązania steineryzmu z okultyzmem. Chrześcijanie dodają do tego otwieranie dzieci na świat demoniczny.
W jednej z książek krytykujących steineryzm wieloletni nauczyciele szkół steinerowskich, którzy odwrócili się od tych metod, zgromadzili rysunki dzieci nauczanych w tych szkołach. Tworzą przerażające wrażenie: emanuje z nich smutek i agresja. Trudno się dziwić.

Archiwum

POD ROZWAGĘ. Lalki bez oczu