Don BOSCO - Magazyn Salezjański

LIST PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO - System zapobiegawczy

ks. Pascual Chávez SDB - IX następca księdza Bosko

strona: 2

„Macie wiele dzieł, szkół z internatami, domów, ale tylko jeden skarb – system wychowawczy księdza Bosko. Ryzykujcie wszystkim innym, ale zachowajcie tę pedagogię… Bóg powierzył wam metodę pedagogiczną, w której zwycięża szacunek dla młodego człowieka. Zachowajcie ją odnowioną, odmłodzoną, wzbogaconą o odkrycia nowoczesności, zaadaptowaną do waszej młodzieży, która jest rozbita w sposób, którego ksiądz Bosko sobie nigdy nie wyobrażał”. (Jean Duvallet)

Cóż to za oryginalny system wychowawczy? Praktyka księdza Bosko była sztuką wychowania i duszpasterstwa. Święty potrafił przełożyć gorącą miłość duszpasterską na konkretny plan wychowania młodzieży do wiary. Wychowanie jest sztuką, która wymaga talentu. Nie chodzi o formuły statyczne i magiczne, ale o zapewnienie warunków, które uzdolniają do duchowego ojcostwa i macierzyństwa. Pierwszym z tych warunków jest znajomość własnej epoki, umiejętność dostosowania się do jej wymogów. Za nim idą inne:

Kreatywność w łączeniu bodźca duszpasterskiego i inteligencji wychowawczej. Chodzi tutaj o taki rodzaj pasji apostolskiej, która chce podjąć wyzwanie walki z laicyzacją. Tym, co wyzwala w księdzu Bosko artystę, jest postawa miłości wychowawczej wyrażającej się w zaufaniu, rodzinności i przyjaźni. Zapobiegawczy system wychowawczy w dużym stopniu opiera się na charyzmacie, na wezwaniu powołania, na mistyce miłości duszpasterskiej („daj mi dusze”) i ascezy „czynienia, by być kochanym” (nie wystarczy kochać młodych, trzeba, aby wiedzieli, że są kochani).

Relacja solidarności z młodymi. Uczynić pierwszy krok, wyjść ku młodzieży – to pierwsza i podstawowa potrzeba wychowawcza. Młody człowiek musi czuć się zaangażowany jako protagonista dzieła wychowania. Bez jego współpracy w wolności nic się nie zbuduje. Na tym polegało doświadczenie księdza Bosko w pracy z chłopcami. On ich nie zdobywał, ale dzielił z nimi odpowiedzialność. Dzisiaj solidarność w wychowaniu jest jeszcze bardziej konieczna, ponieważ tak wiele instytucji wychowawczych nie odpowiada na rzeczywiste potrzeby formacji młodego człowieka.

Wzrok skierowany na nowego człowieka. Celem, który sobie stawia wychowanie salezjańskie, jest ukształtowanie w każdym młodym nowego człowieka na wzór Chrystusa. Wychowanie laickie nie bierze tego w ogóle pod uwagę. Dla wychowawcy salezjańskiego Chrystus jest najlepszą nowiną, którą można przekazać młodemu człowiekowi. On objawia Boga jako Ojca i mówi nam, że w Nim wszyscy jesteśmy braćmi. Nie istnieje większa godność i lepsza wiadomość do przekazania. Tylko On jest Drogą, Prawdą i Życiem. Wydarzenie „Chrystus” nie jest po prostu wyrażeniem czy formułką religijną, ale obiektywnym faktem w historii ludzkości. Każda osoba potrzebuje Jego i ku Niemu zmierza, nawet jeśli nie zdaje sobie z tego sprawy. Niedobre dążenie do skuteczności i relatywizm moralny ograniczają osobowość młodych.

Praca o charakterze zapobiegawczym. Zapobieganie jest sztuką wychowania pozytywnego, proponując dobro w sposób atrakcyjny. Jest sztuką takiego działania, by młodzi rozwijali się wewnętrznie, w wolności, pokonując formalizmy zewnętrzne. Jest sztuką zdobywania ich serc po to, by kroczyli z wesołością, czyniąc dobro, korygując zejścia z dróg, przygotowując się do przyszłości.

Zjednoczenie w jedną wiązkę światła rozumu, religii i miłości wychowawczej, które wchodzą we wspólną dynamikę. Nie są nimi po prostu wartości ludzkie i religijne, ani nawet zdolność miłości, ale wszystkie one razem, połączone z dobrocią, pracą, wesołością i szczerością. Praktyka systemu zapobiegawczego staje się dla wychowawcy wymagającą duchowością. Nie da się go praktykować bez wypróbowanej miłości duszpasterskiej i prawdziwej pasji apostolskiej. Mówimy o pedagogicznej świętości, atrakcyjnej, lecz głębokiej, wesołej i otrzymanej dzięki służbie młodym, poświęceniu, pracy i umiarkowaniu.

Twórcze zaangażowanie w czas wolny młodych. „Życie grupy jest podstawowym elementem pedagogii salezjańskiej” (23 Kapituła Generalna). W Chieri Janek Bosko założył Towarzystwo Wesołości. Dominik Savio założył Towarzystwo Niepokalanej. Michał Magone przynależał do Towarzystwa Najświętszego Sakramentu. Poprzez grupy dociera się zarówno do całych środowisk, jak i poszczególnych osób. Naturalnie należy być zawsze do dyspozycji i zaoferować kompetentne towarzyszenie osobiste, szczególnie animatorów i odpowiedzialnych.

Archiwum

LIST PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO - System zapobiegawczy