Don BOSCO - Magazyn Salezjański

SŁÓWKO O KSIĘDZU BOSKO. Teologia młodzieży

ks. Marek Chmielewski SDB

strona: 29

Nasz magazyn podjął tym razem bardzo trudny, delikatny i jakże aktualny problem Dorosłych Dzieci Alkoholików. Nie trzeba o tym przekonywać nauczycieli i wychowawców, którzy w młodym człowieku napotykają piękno, wielkie serce, pragnienie dobra i... niemoc, nieporadność w wyrażeniu siebie, w dążeniu do celu, w realizacji marzeń. Czasem są onieśmieleni, nie wierzą w siebie, innym razem agresywni. Kto szuka ich dobra, musi się z tym zmierzyć, pokonać zniechęcenie, obawy, zobaczyć człowieka, jego godność, osobowość. To, co na zewnątrz, to przecież nie ich wina.
Te same doświadczenia miał ksiądz Bosko, kiedy stawali przed nim Bartłomiej Garelli, Michał Magone lub Franciszek Besucco. Nie byli co prawda dotknięci syndromem DDA. Nosili na sobie piętno biedy, nieporadności, zaniedbań kulturowych typowych dla ich środowiska. To był pewien zaklęty krąg, którego bez księdza Bosko nigdy by nie przekroczyli. Nie byli do tego zdolni i to nie była ich wina. Przez daleką analogię widzę w tym kręgu rodzaj tego, co dzisiaj nazwalibyśmy współuzależnieniem. Ksiądz Bosko znał słabość ich rodzin i dlatego niechętnie posyłał chłopców na wakacje do domu. Wiedział, że wrócą bardzo zaniedbani, czasem wręcz gorsi.
Nawet jeśli ksiądz Bosko nie spotykał wprost problemu DDA, tak jak go dziś definiujemy, to ważne i aktualne pozostaje jego podejście do młodzieży z trudnościami. I z tego dzisiaj możemy czerpać inspiracje. Ksiądz Bosko obserwował młodzież i wyciągał bardzo praktyczne wnioski. W tym sensie możemy mówić o jego „socjologii młodzieży", która otworzyła go na młodzież potrzebującą i opuszczoną. Zaczął od pomocy tym, którzy wyszli z więzienia, ale szybko zrozumiał, że trzeba zająć się tymi, którzy tam mogą łatwo trafić, emigrantami ze wsi do miasta, chłopcami pozbawionymi rodziny. Z chęci pomocy im zrodziła się salezjańska prewencja.
Ksiądz Bosko miał też swoją „psychologię młodzieży". Wiedział, że najwięcej będzie mógł uczynić z wychowankami w wieku od 12 do 16 lat. Wiedział też - i tu znajdujemy ważną inspirację do pracy z DDA - jaka młodzież jest ze swej natury. Negatywne cechy typowe dla jej wieku to niestabilność, brak doświadczenia, refleksji, kierowanie się przyjemnościami. Są też oczywiste cechy pozytywne: żywotność, spontaniczność, poczucie sprawiedliwości, zamiłowanie do życia, ruchu, wielkie serce, silna uczuciowość. I ksiądz Bosko był na to wszystko wrażliwy. Nie łudził się, że będzie inaczej, ale umiał temu zapobiec lub to wykorzystać. Jednak jego wizja młodzieży znajduje swą pełnię dopiero przy odwołaniu się do teologii. Bóg kocha młodzież! Młodzieź sama z siebie nie jest zła! Tego typu wypowiedzi najlepiej ilustrują teologiczny charakter jego postrzegania młodych. Prawda o Bogu kochającym młodzież, którego ksiądz Bosko czuje się wysłannikiem, pozwala mu dostrzec w młodych nie tylko ich
ograniczenia, ale także nadzwyczajną, pozytywną dyspozycję do rozwoju, do dojrzewania moralnego i wychowawczego. Dopiero po uwzględnieniu tego wątku docieramy do pełnej prawdy o młodzieży. Jest ona w stanie inspirować wychowawców także w ich relacjach z DDA. Daje dużo siły, zaufania i wiary w ludzi i w to co się robi.
Ksiądz Bosko zwracał uwagę na jeszcze jedną sprawę. Młodzież potrzebuje z dobrocią wyciągniętej ręki. Potrzebuje wychowania. Teologiczna wizja młodzieży pozwala księdzu Bosko wierzyć w wychowanie. Mocny tą wiarą nie ustaje w wysiłkach, ma wciąż nowe pomysły, jest wrażliwy na potrzeby młodych, szuka sposobów, aby do nich dotrzeć, nie załamuje się niepowodzeniami. Z pewnością także dzisiaj znalazłby sposoby, aby dotrzeć do DDA.

Archiwum

SŁÓWKO O KSIĘDZU BOSKO. Teologia młodzieży