- Święty Jan Bosko Dojrzewanie powołania
- Jesteśmy jak Maryja współpracownikami Ducha Świętego
- Od redakcji
- Grupy rówieśnicze - po co i jak je wspierać?
- Nepal : Wdzięczni Bogu
- Małgorzaty Kożuchowskiej recepta na szczęśliwe życie
- Pojadą żółtym busem spełniać dobre uczynki
- Maryjo jestem, pamiętam, czuwam…Ks. Stanisław Ormiński (1911-1987)
- Ten twój przyjaciel w ogóle mi się nie podoba
- Dwaj przyjaciele
- A jeśli chłopak ma inne powołanie?...
- Jezus Nauczyciel nauczycieli wiary
- Wypoczynek z rodziną
- Temat: Wyjazd na wakacje
- Koledzy, przyjaciele, sprzymierzeńcy
- Mosty zaufania
- Zanim twoje dziecko spotka sektę
- Tylko żywa wiara
Ten twój przyjaciel w ogóle mi się nie podoba
www.ilgrandeducatore.com
strona: 22
Przyjaciele są ważni. Strategie działania. Siła przykładu.
Nie mogłabym żyć bez mojej najlepszej przyjaciółki (mówimy sobie o wszystkim, co się wydarza, co myślimy, a nawet więcej!), bez chłopców, innych dziewcząt, szkoły... Problem jednak w tym, że często zmieniam moją najlepszą przyjaciółkę... Dla wielu rodziców takie wypowiedzi mają gorzki posmak. Zawsze jest taki moment, w którym czują się wypchnięci z serc swoich dzieci przez ich kłopotliwych i zaborczych przyjaciół. Niektórzy z nich boleśnie to przeżywają: Nie możesz przynajmniej jednej niedzieli spędzić z nami? Te bardzo intensywne relacje są poszukiwane poza rodziną, a znamienne jest to, że w poszukiwaniu swoich przyjaciół dzieci chcą uczestniczyć same. Nastolatki z trudem zawierają przyjaźń z osobami wskazanymi przez rodziców. Przyjaciele dzieci są ogromnie natrętni: Zajmują coraz większą przestrzeń życia rodzinnego nawet wtedy, gdy się nigdy nie pojawiają... Zazwyczaj dzieci dają poznać rodzicom swoich przyjaciół, a przynajmniej tych, co do których wiedzą, że zostaną przez nich zaakceptowani. Jeśli wasze dziecko ma przyjaciela, którego nie chce wam pokazać, zaczynacie podejrzewać, że ten z pewnością nie przypadłby wam do gustu. Przyjaciele są ważni. A nawet więcej. Mądrość ludowa zawsze mówiła o tym w sposób jasny i prosty: Powiedz mi, z kim się zadajesz, a powiem ci, kim jesteś. Dzieci ulegają wpływom swoich przyjaciół, ich kręgu, ich grupy. Według ostatnich badań, na osobowość dzieci, niezależnie od obciążenia dziedzicznego, mają wpływ przede wszystkim rówieśnicy, będący w stanie kształtować zachowanie i wybory bardziej skutecznie niż dzieje się to przez wychowanie ojcowskie czy matczyne. To koledzy (z drużyny, szkoły, dzielnicy) decydują o tym, na co mają położyć nacisk nasze dzieci, na ich zachowanie, by poczuły się słabe i niepewne, gdy nie zaakceptują zasad grupy, a nawet, by porzuciły szkołę. Wydaje się to przesadą, ale wielu rodziców istotnie przeżywa tę obawę. Wpływ przyjaciół jest olbrzymi. W danej grupie nawet najbardziej grzeczne dziecko na świecie może dać się wciągnąć w takie działania, o których nigdy by wcześniej nawet nie śniło. Wybór przyjaciół jest jednym ze stopni, jaki dzieci muszą przekroczyć, aby oddzielić się od rodziny i uzyskać samodzielność. Nie jest to nigdy łatwy wybór: Ten może być znaczony rozczarowaniami, zdradami, cierpieniem. Dlatego też rodzice muszą działać taktownie i rozsądnie na tym polu. Muszą przyjąć, że dzieci mają prawo do własnych gustów i upodobań. Dzieci powinny być zawsze szanowane, ale muszą także być chronione i odpowiednio ukierunkowywane na dobro.
Strategie działania
Jeśli przyjaciele dzieci są porządni, nie ma problemu, ale jeśli jest wprost przeciwnie, co wtedy? Dzisiaj, jak nigdy przedtem, trzeba być czujnym. Musicie przede wszystkim zasięgnąć informacji. Usiłowanie oddzielenia nastolatków, których łączy trwała przyjaźń, jest bardzo trudne. Możecie jedynie przez to narazić na szwank relację z waszym dzieckiem, a nawet spowodować, że ta przyjaźń jeszcze bardziej się zacieśni. Wiele dzieci ma wielki problem ze znalezieniem przyjaciół. Także inni rodzice mogliby reagować w podobny sposób. W przypadku złych relacji, trzeba interweniować. Nie w sposób autorytatywny, ale refleksyjny i uzasadniony. Im większe jest zagrożenie, tym bardziej zdecydowanie trzeba działać, będąc otwartym na dialog ze swoim dzieckiem, z jego przyjaciółmi, a także ich rodzicami. Nie krytykujcie bezpośrednio jego przyjaciół, ale ich zachowanie, postawy, specyficzny sposób myślenia. Czołowy atak zmusiłby dziecko do obrony swoich przyjaciół, podczas gdy potrzebna jest spokojna refleksja. Nie gaście krytycznego ducha waszego dziecka, wysłuchajcie jego uwag i przedstawcie mu swoje argumenty. Macie prawo do wyznaczenia swojemu dziecku dokładnych ograniczeń dotyczących czasu, miejsca przebywania i okoliczności. Zaproponujcie dziecku zróżnicowane i alternatywne formy zajęć. Jeśli np. wasze dziecko zadaje się z bandą próżniaków, opłaćcie mu jakiś kurs czy poślijcie na inne zajęcia.
Siła przykładu
W każdym bądź razie, pomóżcie waszym dzieciom znaleźć prawdziwych przyjaciół. Za tą przyjaźnią stoi prawdziwe spotkanie, coś, co sprawia, że po tym spotkaniu nie jest się już takim samym. Rodzice, którzy doświadczyli szczerej i prawdziwej przyjaźni, mogą realnie nauczyć dzieci, co znaczy mieć przyjaciół. To smutne mieć rodziców, którzy nie zapraszają nigdy przyjaciół do swojego domu. W ten sposób brakuje okna na świat i dla takich rodziców trudne jest, jeśli nie niemożliwe, zrozumienie, że przyjaźń jest znaczącą wartością dla całego życia. Prawdziwa przyjaźń daje siłę do podejmowania odważnych działań, do dalekowzrocznego myślenia, do zaangażowania. Być może dlatego prawie wszystkie nastolatki twierdzą, że przyjaźń jest dla nich czymś najważniejszym. Jest tak, ponieważ w przyjaźni czujemy się silniejsi dzięki bezpieczeństwu i wierze w nas samych, która wypływa z zaufania do drugiej osoby, którą szanujemy, której możemy wszystko wyznać, także to, z czego nie jesteśmy dumni, wiedząc, że zostanie to przyjęte z wyrozumiałością. ■
