- LIST PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO. Formacja uczniów
- WYZWANIA
- WYCHOWANIE. „Patologiczni” szczęściarze
- WYCHOWANIE - UWAGI PSYCHOLOGA. RODZEŃSTWO optymalne środowisko wychowawcze
- WYCHOWANIE - RODZICIELSKA TROSKA. Dobrze, że nie zabrakło nam odwagi
- WYCHOWANIE - Z DRUGIEJ STRONY. Jeden duch i jedno serce
- ROZMOWA Z ... Siedem największych świąt
- SŁÓWKO O KSIĘDZU BOSKO. Duch rodziny… wielodzietnej
- BŁYSKAWICZNY KURS MODLITWY
- GDZIEŚ BLISKO. Znaki błogosławieństwa
- POD ROZWAGĘ. Afrykańskie maski
- POKÓJ PEDAGOGA. Nadmierna nieśmiałość
- TAKA NASZA CODZIENNOŚĆ
- ZDROWA MEDYCYNA - BIOETYKA. Homoseksualizm a sens płciowości
- DUCHOWOŚĆ. Jak dzieci
- MISJE. Bóg rozumie wszystkie języki
- MISJE. Wolontariat znak miłości
- WEŹ KSIĘGĘ PISMA ŚWIĘTEGO. W słowach Biblii przemawia Bóg żywy
- PRAWYM OKIEM. Do roboty!
WEŹ KSIĘGĘ PISMA ŚWIĘTEGO. W słowach Biblii przemawia Bóg żywy
ks. Dariusz Sztuk SDB
strona: 20
Każdy, kto otwiera stronice Pisma Świętego, musi sobie zdawać sprawę z tego, iż księga ta jest jedyną na świecie, którą czyta się zawsze w obecności jej Autora – Pana Boga.
Takie podejście do lektury Pisma Świętego sprawia, że każde słowo w nim zawarte, każdy obraz, wskazanie prowadzą do wewnętrznego dialogu pomiędzy czytelnikiem a Tym, który przemawia przez Słowo. Zapewne dlatego lektura Biblii jest trudna, bo chodzi w niej nie tylko o czytanie, lecz o egzystencjalny dialog: ja czytam Biblię i Biblia czyta mnie. Takie podejście do księgi nad księgami ma jako fundament wiarę, iż obcuje się z Bogiem żywym. Przesłanie zarówno Starego, jak i Nowego Testamentu pomaga nam to zrozumieć.
Właściwe spojrzenie na problem
Dla narodu wybranego Bóg jest Bogiem żyjącym (por. Joz 3,10; Oz 2,1; Ps 42,3; Ps 84,3; Pwt 5,26; 1 Sm 17,36; 2 Krl 19,4.16; Iz 37,4.17; Dn 6,27). Naród Pierwszego Przymierza przystępował do Boga żywego (por. Pwt 5,26), aby słuchać Jego głosu, wypełniać Jego przykazania i bronić Imienia Boga przed zniewagami nieprzyjaciół (por. 2 Krl 19,4.16; Iz 37,4.17; 1 Sm 17,36). Bóg żywy wsławił się wielkimi dziełami na oczach Izraelitów. Gdy wkraczali do Ziemi Obiecanej, pierzchali przed nimi ich wrogowie: Kananejczycy, Chyttyci, Chiwwici, Peryzzyci, Girgaszyci, Amoryci i Jebusyci (Joz 3,10). Przed Bogiem żyjącym nie ostały się ich bożki, które przez psalmistę zostały ironicznie określone w sposób następujący: „Mają usta, ale nie mówią, mają oczy, ale nie widzą. Mają uszy, ale nie słyszą; i nie ma oddechu w ich ustach” (por. Ps 135,15-17). Bożki te nie dają oznak życia w przeciwieństwie do Boga żywego. Życie człowieka, który służy Bogu żywemu (por. Dn 6,21), tak jak w przypadku Daniela wrzuconego do jaskini lwów, jest chronione przez samego Pana. Cud uczyniony przez Boga wzbudza podziw u króla Dariusza i prowadzi go do wzniosłej proklamacji odnoszącej się do Boga czczonego przez Daniela: „On jest Bogiem żyjącym i trwa na wieki. On ratuje i uwalnia, dokonuje znaków i cudów na niebie i na ziemi” (Dn 6,27-28). W tym samym kierunku zdaje się iść stwierdzenie Hioba, który w Bogu żywym upatruje swojego jedynego Wybawcę (Hi 19,25).
Naród wybrany, któremu w proroctwie Ozeasza nadano imię „Dzieci żyjącego Boga” (por. Oz 2,1), chwali swojego Pana słowami psalmu, wyrażającymi pragnienie każdego wierzącego, by móc zamieszkać w domu Boga żyjącego (Ps 84,3), który „nie odmawia dobrodziejstw postępującym nienagannie” (Ps 84,12). W Bogu żyjącym jest też „źródło życia” (Ps 36,10). Oddalenie się od Niego oznacza oddalenie się od „źródła wody żywej” (Jr 2,13; 17,13).
W Księdze Nehemiasza wyrażona jest wiara w Boga – Stworzyciela nieba, ziemi oraz mórz (Ne 9,6), który mocen jest ożywić wszystko. Bóg, który daje życie wszystkim, jest w tej perykopie wychwalany za dzieła dokonane w stworzeniu oraz w czasie wyjścia narodu wybranego z niewoli. Jak wynika z powyżej przedstawionych świadectw, wiara ludu wybranego w Boga żywego jawi się jako kerygmat, credo oraz chwalba, a celem działania proroków było zwrócenie Izraelitów do Boga, aby mogli odzyskać utracone życie, które będzie rezultatem zbawczego dzieła Chrystusa.
W Nowym Testamencie
Również księgi Nowego Testamentu niosą przesłanie zbieżne z postrzeganiem Boga w Starym Testamencie jako Boga „żywego i obdarzającego życiem”.
Św. Jan czyni tę myśl motywem przewodnim całej Ewangelii mówiąc: „Te znaki zapisano, abyście wierzyli, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Bożym, i abyście wierząc mieli życie w imię Jego” (J 20,31). Tym samym stwierdza, że pełnią życia może człowieka obdarzyć sam Bóg, przez Swojego Syna (J 3,16). Autor czwartej Ewangelii przytacza dwie wypowiedzi Jezusa, w których nazywa On sam siebie życiem (11,25; 14,6), tym samym wskazując, iż jest On sprawcą i źródłem życia, w którym już teraz można mieć udział, ale pod jednym warunkiem: trzeba w Niego wierzyć. Św. Jan podaje cechy życia, które jest owocem dzieła zbawczego Pana Jezusa, Jego objawienia, ofiary krzyżowej oraz zesłania Ducha Świętego. Jest ono wieczne, eschatologiczne, zaspokaja wszelkie pragnienia i tęsknoty człowieka.
Św. Paweł w Pierwszym Liście do Tesaloniczan zestawia działanie Pana Boga z bożkami, których porzucili adresaci listu po to, by służyć „Bogu żywemu i prawdziwemu”
(1 Tes 1,9). Zmiana, jaka nastąpiła w ich życiu, nie jest zasługą tesaloniczan. To Bóg żywy wybrał ich (1,4) i był sprawcą przemiany ich życia. W rzeczy samej, spod władzy bożków, które istnieją (por. 1 Kor 10,19-20; 12,2; 2 Kor 6,16; Rz 2,22), lecz nie mają w sobie życia, przeszli tesaloniczanie do służby prawdziwemu Bogu, który żyje.
Apostoł Paweł jest przekonany o tym, że Bóg może obdarzyć życiem lub ożywić. Myśl ta jest wyrażona w listach pawłowych poprzez sformułowania: „przywrócić życie”, „przywrócić do życia”, „obdarzyć życiem”, „ożywić”. Święty Paweł używa jednego z nich w Rz 4,17, gdzie mówi o Bogu, „który ożywia umarłych i to, co nie istnieje, powołuje do istnienia”. Wyznaje w ten sposób wiarę w Boga Stworzyciela, który powołuje do istnienia i podtrzymuje życie stworzeń. Ten sam Bóg jest w stanie przywrócić w pełni życie tym, którzy umarli.
W tym miejscu warto podkreślić znaczenie, jakie nadaje św. Paweł głoszeniu zmartwychwstania Jezusa. Jest to zarazem potwierdzenie faktu, iż interesujący nas temat „życia” w ujęciu pawłowym musi być postrzegany przez pryzmat zmartwychwstania. W rzeczy samej, podczas głoszenia Ewangelii, Apostoł po wielekroć stwierdza, że zwycięstwo Chrystusa pochłonęło śmierć (1 Kor 15,55), że On sam rzeczywiście żyje i to żyje dla Boga (Rz 6,9-10), a przez Jego życie wszyscy wierzący dostąpią zbawienia i zostaną ożywieni (Rz 5,10; 1 Kor 15,22-23).
W 1 Kor 15,22 Bóg zostaje przedstawiony po raz wtóry jako Ten, który udziela życia tym, którzy „zasnęli w Chrystusie” (15,18) i złożyli swoją nadzieję w Tym, który zmartwychwstał jako pierwszy (15,20). Apostoł w argumentacji Pierwszego Listu do Koryntian powróci raz jeszcze do kwestii powszechnego zmartwychwstania, uściślając, że w życiu, które Bóg otworzy przed nami, On sam da nam takie ciało, jakie zechce (15,38). Jego stwórcze działanie rozciąga się od pierwszego Adama, który stał się „duszą żyjącą”, i jest dopełnione przez ostatniego Adama, który stał się „Duchem ożywiającym” (15,45). W refleksji pawłowej działanie zbawcze Chrystusa, którego to główną zasadą była miłość (agape) (por. 2 Kor 5,14) prowadzi do życia dla Boga w Chrystusie (Ga 2,19-20).
●●●
Człowiek, będąc adresatem słów Pisma Świętego, znajduje w nich samego Boga, który przemawiając uzdalnia go do podejmowania wyzwań nowego życia. Św. Paweł podkreśla tę prawdę w słowach Drugiego Listu do Tymoteusza, które cytowane są często jako argument biblijny o natchnieniu: „Wszelkie Pismo od Boga natchnione jest i pożyteczne do nauczania, do przekonywania, do poprawiania, do kształcenia w sprawiedliwości, aby człowiek Boży był doskonały...” (2 Tm 3,16). Możliwy jest też nieco inny przekład słów Apostoła Narodów potwierdzający zarówno Boże autorstwo, jak i działanie Pana Boga poprzez słowo, a mianowicie: „wszelkie Pismo tchnie Bogiem...”. W taki to sposób oddany jest dynamizm Bożego działania, które za cel obrało sobie dawanie i przywracanie życia człowiekowi szukającemu Boga oraz pragnącemu z Niego uczynić fundament swojego życia.
