Don BOSCO - Magazyn Salezjański

LIST PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO. Wspólnota wychowawczo-duszpasterska

ks. Pascual Chávez SDB - IX następca księdza Bosko

strona: 2

Coraz częściej w animowaniu wspólnoty wychowawczo-duszpasterskej uczestniczą także inne osoby (młodzi, członkowie Rodziny Salezjańskiej, przedstawiciele miejscowego Kościoła i lokalnych środowisk), które dzielą naszą duchowość i misję. Wspólnota salezjańska jest dla nich charyzmatycznym punktem odniesienia, z którego czerpią.

Najważniejszą sprawą, aby móc realizować projekt wychowawczo-duszpasterski jest wspólnota wychowawczo-duszpasterska – grupa, która angażuje młodych i dorosłych, rodziców i wychowawców, tak by stać się doświadczeniem Kościoła objawiającym Boży zamysł. Od początku wokół księdza Bosko utworzyła się wspólnota rodzinna, w której sami młodzi byli protagonistami i za którą czuli się współodpowiedzialni. W niej żyło się wartościami systemu zapobiegawczego, z dobrze zdefiniowanymi charakterystykami duchowymi i duszpasterskimi, jasnymi celami, we wzajemnej współpracy różnych funkcji obliczonymi i koordynowanymi z myślą o dobru młodzieży. Komplikacje wynikające z różnych warunków społecznych, kulturowych i religijnych dzisiejszej młodzieży wymagają obecności i dobrego funkcjonowania takich wspólnot, by dzieło wychowawcze było w ogóle możliwe. Edukacja jest faktem społecznym, owocem wspólnego działania osób, działań wychowawczych, profesjonalizmu zgodnych ze wspólnym projektem. System salezjański wymaga środowiska intensywnego uczestnictwa i relacji szczerze przyjacielskich i braterskich, które uczyniłyby z dzielenia wartości duchowości salezjańskiej źródło komunikacji i uczestnictwa w misji. W tym sensie wspólnota wychowawczo-duszpasterska nie jest jedynie podmiotem, ale także przedmiotem duszpasterstwa. Niestety często młody człowiek czuje się zagubiony, zauważając, że to, czym oddycha na ulicy, w rodzinie, w szkole i centrum młodzieżowym nie zawsze idzie w tym samym kierunku, ani chce realizować te same cele wychowawcze.

Wspólnota wychowawczo-duszpasterska nie jest jakąś nową strukturą, ale wspólnotą osób, przestrzenią wychowawczą, gdzie dzieli się wspólne życiowe wartości, które współtworzą tożsamość, której się razem chce i w której się razem uczestniczy. Nazywa się wspólnotą wychowawczą, ponieważ kładzie w centrum troskę o integralną promocję młodych, o ich dojrzewanie we wszystkich aspektach: fizycznym, psychicznym, kulturalnym, zawodowym, duchowym. Nazywa się duszpasterską, ponieważ jest otwarta na ewangelizację, towarzyszy młodym, daje doświadczenie Kościoła i wspólnotę wartości ogólnoludzkich i chrześcijańskich. W zsekularyzowanym świecie wspólnota wychowawczo-duszpasterska chce być chrześcijańskim punktem odniesienia, zasiewem w środowisku, w którym można proponować, przeżywać i celebrować wiarę. Oprócz wspólnoty salezjańskiej (gwaranta tożsamości i komunii) oraz młodych (dla których i wśród których się pracuje) rodzice należą do niej jako pierwsi odpowiedzialni za wychowanie. Rodzina musi być uważana za podstawowe i pierwotne środowisko wychowania i ewangelizacji. W tym sensie staje się przedmiotem troski wychowawczej i duszpasterskiej wspólnoty.

We wspólnocie wychowawczej jest także w różnych rolach wielu świeckich, przede wszystkim członkowie Rodziny Salezjańskiej, działający na danym terenie. Wszyscy oni współpracują na różnych poziomach w opracowaniu projektu wychowawczego, który będzie koordynował różne przedsięwzięcia, a także w samym procesie wychowawczym. Utrzymanie poziomu profesjonalizmu, przygotowania pedagogicznego i motywacji duchowej każdej z osób mających wpływ na proces wychowania jest jedną z najważniejszych trosk wspólnoty wychowawczo-duszpasterskiej. Ciągła formacja wychowawcy jest potrzebą fundamentalną. Potrzeba poświęcenia czasu, środków i osób, by uformować dojrzałych wychowawców. Wspólnota wychowawczo-duszpasterska jest żywym organizmem, laboratorium, w którym mieszają się i oddziałują na siebie naglące potrzeby i wyzwania kultury, obawy i nadzieje młodych oraz miejscem, gdzie znajduje się i wymyśla rozwiązania. Wobec tak wielu rozczarowań musi ona dawać świadectwo, że wychowanie jest dzisiaj najlepszą drogą przemiany społeczeństw, poprzez formowanie nowych pokoleń w przekonaniu, że pokój, solidarność, sprawiedliwość, szacunek dla wartości i stworzenia są możliwe, że Bóg ma dla każdego młodego człowieka piękny plan i że odkrycie go i wypełnienie oznacza nadanie sensu własnemu życiu.

Archiwum

LIST PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO. Wspólnota wychowawczo-duszpasterska