Nauczyć przyjaźni
ks. Mirosław S. Wierzbicki SDB
strona: 4
Podczas jednego ze spotkań zapytałem młodych ludzi czy mają prawdziwego przyjaciela? Odpowiedź bardzo mnie jednak zaskoczyła. Okazało się, że w grupie nie znalazła się ani jedna osoba, która powiedziałaby, że w jej życiu jest ktoś taki, kogo może nazwać prawdziwym przyjacielem.
Przyjaźń jest prawdziwym skarbem, szczególnie w młodym wieku. Jest bardzo ważna, bo dojrzewając pojawia się tyle problemów, o których trzeba przecież rozmawiać. A najlepiej jest rozmawiać z kimś, komu można powierzyć wszystko, komu się ufa, kto zrozumie, kto ma zawsze czas na wysłuchanie. Z przyjacielem. Co jednak uczynić, gdy wielu młodych twierdzi, że dobrych kumpli to ma wielu, ale prawdziwego przyjaciela niestety nie. Jak pomóc młodym budować prawdziwe przyjaźnie, które są tak ważne w ich prawidłowym rozwoju? Na co zwracać ich uwagę?
Wychowanie do przyjaźni
Cechą fundamentalną przyjaźni jest miłość i szacunek do drugiej osoby. Najprościej zawrzeć to w stwierdzeniu nie czyń drugiemu, co tobie nie miłe. Okazując szacunek, wyrozumiałość, dajemy do zrozumienia, że przyjaciel jest nam bliski, jest dla nas ważny i jest nam miło w jego towarzystwie.
Innym pomostem do tworzenia przyjaźni jest czas. W przyjaźni ofiarowujemy swój czas drugiej osobie - na wspólną zabawę, grę, rozmowę, wyjazd itp. Trzeba podarować tyle naszego wolnego czasu, ile będzie potrzebowała druga strona.
Podstawą przyjaźni jest także szczerość i przejrzystość. Nie można zbudować bliskiej więzi, jeśli nie mówi się prawdy, jeśli się „kręci”. W przyjaźni nie może być lęku przed okazywaniem uczucia radości, strachu czy słabości. Przyjaciel powinien rozumieć. Przyjaciel powinien także umieć okazać miłość. Jezus, za którym kroczyły tłumy potrafił na „sto różnych sposobów” ukazać uczniom, że ich kocha. Nikt z nich nie mógł mieć co do tego wątpliwości. Warto okazywać przyjacielowi swoje uczucia w sposób otwarty i jasny.
Nie byłoby przyjaźni bez akceptacji. Sztuka akceptowania drugiej osoby taką, jaka jest, to kolejny nieodzowny element, bez którego przyjaźń nie jest możliwa. Każdy chce być doceniony, zauważony, dobrze traktowany, warto więc być hojnym w pochwały.
Opłacalny wysiłek
Za przyjaciela trzeba jednak być także odpowiedzialnym. Trzeba go niekiedy upomnieć, wskazać właściwy kierunek. Zawsze jednak wymaga to delikatności, subtelności i szacunku do niego. Dobrocią i szacunkiem można pobudzać do czynienia dobra. W taki sposób można stać się „wychowawcami” swoich przyjaciół, bo oni na dobro też będą chcieli odpowiedzieć dobrym słowem lub czynem.
W przyjaźni niezbędna jest rozmowa. Musi być ona częsta i szczera. Nie wszyscy jednak potrafią odpowiednio się komunikować. Prowadzenia dialogu trzeba się nauczyć. Warto pamiętać o kilku podstawowych zasadach: słuchać uważnie, starać się poznawać coraz lepiej rozmówcę, nie zmieniać tematu, nie sprzeciwiać się. Bardzo istotna jest sztuka uważnego słuchania. Istotne podczas rozmów przyjaciół jest także oszczędnie szafowanie radami i bezwzględne zachowywanie tajemnicy.
Istotą przyjaźni jest również sztuka przebaczania. Trzeba mieć wiele sił, pokory i odwagi, żeby wybaczać. Wybaczenie zawiera w sobie ogromną moc, zmienia osobę przebaczającą i tę, której się przebacza Kiedy przyjdzie „zła chwila”, warto być pierwszym, który zakopie „topór wojenny”.
***
Prawdziwe przyjaźnie są długotrwałe, a często nawet dozgonne. Sprawiają, że życie jest przyjemniejsze. Należy je jednak podsycać i umacniać, dodając przysłowiowego drewna do ognia w postaci np. jakiegoś listu, prezentu, spotkania, rozmowy telefonicznej, przesłania pozdrowień. Przyjaciele nie wyrastają przecież, jak grzyby po deszczu, ale należy się troszczyć o nich, pielęgnować wzajemną więź, zadać sobie trochę trudu. Przede wszystkim jednak trzeba być wiernym i lojalnym.
