Etapy wzrostu w grupie - I
JP
strona: 15
Nie może być mowy o formacji oratoryjnej, jeśli nie ma spotkania między pytaniami, problemami i tęsknotami młodych a propozycjami ze strony oratorium, które mogliby przyjąć i wcielić w życie.
Pierwsza faza – to przejście od chęci stworzenia grupy do pierwszego przyjęcia w oratorium. Punktem wyjścia jest sytuacja w której nastoletni pozostają w rozproszeniu, chcieliby mieć swoją grupę, ale nie wiedzą jak to przeprowadzić. W tej fazie rola animatora jest kluczowa. Musi on wyjść poza swój świat oratoryjny na zewnątrz, gdzie spotka „nowych” młodych, by zaproponować im bycie w grupie. Wie, że może to być trudne, także ze względu na swoją obcość, dlatego musi przede wszystkim stworzyć klimat zaufania, który pozwoli młodym zbliżyć się, wejść w dialog, poczuć potrzebę bycia razem, aż po pierwsze ciepłe przyjęcie w oratorium. Czas na przyjęcie bardziej krytyczne nastąpi później. Na razie otwarcie buduje się na fascynacji nowością, pierwszych wrażeniach, chęci rozmawiania i dzielenia się.
Na początku szczególnie mocna jest potrzeba zrobienia czegoś razem. Animator pomaga spełnić marzenie o grupie rozumianej jako miejsce zawierania przyjaźni, realizowania zainteresowań, a także protagonizmu i służby, choćby w niewielkich sprawach.
W tej fazie działania wychowawcze dotyczą przede wszystkim: otwarcia się oratorium na nowych, wzajemnego zrozumienia ról animatora i młodych, wypracowania projektu grupy oraz kształtowania osobowości równocześnie biorącego pod uwagę aspekty fizyczny, emocjonalny, intelektualny i religijny.
