- Błogosławieństwa RODZINY SALEZJAŃSKIEJ
- Od redakcji
- Bycie matką nie jest łatwe
- BANGLADESZ: Czas na instalację elektryczną
- KAMERUN Pomóż klerykom
- KENIA Nie pozwólmy zamknąć szkoły dla dziewcząt
- Język używany w domu jest pierwszym wzorcem dla dzieci
- Młodzież za mało śpi!
- Kuźnia powołań
- Empatia: zdolność wczuwania się
- Matka, która zabiera wszystko
- Igraszki z diabłem
- Samodzielność czy samowola?
- Droga, panna i cena
- Matczyna tajemnica
- Maryja Matka i Wychowawczyni
- Śnić po polsku
- Palenie i ewangelizacja
Kuźnia powołań
Ks. Jarosław Wąsowicz sdb
strona: 16
100 LAT PRACY WYCHOWAWCZO-DUSZPASTERSKIEJ SALEZJANÓW W RÓŻANYMSTOKU
W roku 2019 trzy salezjańskie placówki obchodzić będą setną rocznicę swojego istnienia. Są to domy zakonne w Lądzie, Warszawie (bursa) oraz w Różanymstoku w archidiecezji wileńskiej, gdzie w 1919 r. zgromadzenie objęło kompleks klasztorny, parafię z sanktuarium maryjnym; zorganizowano wkrótce placówki szkolno-wychowawcze. Funkcjonowały one, z przerwą na okres okupacji, do 1954 r., kiedy w brutalny sposób władze komunistyczne zlikwidowały salezjańskie szkolnictwo w tej miejscowości. 24 listopada 2018 r. ks. prof. Jan Pietrzykowski SDB z Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego zorganizował Ogólnopolską Konferencję Naukową „Stulecie Towarzystwa Salezjańskiego w Różanymstoku 1919-2019”. Stała się ona okazją nie tylko do pogłębionych badań nad historią duchowych synów św. Jana Bosko w tym wyjątkowym miejscu, ale także do pochylenia się nad losami tutejszych zakładów.
Wśród wychowanków z ośrodka salezjańskiego w Różanymstoku odnajdziemy wielu kapłanów diecezjalnych i zakonnych. Już przed wojną szkoły salezjańskie były przysłowiową „kuźnią powołań”, zwłaszcza do zgromadzenia salezjańskiego.
Powołaniowo na młodzież oddziaływała także miejscowa parafia i sanktuarium maryjne. Największa liczba duchownych związana z Różanymstokiem to absolwenci Niższego Seminarium Duchownego, które zostało powołane do istnienia przez abpa Romualda Jałbrzykowskiego 15 sierpnia 1949 r.
i powierzone przez metropolitę pieczy salezjanów. Szkoła funkcjonowała do momentu likwidacji przez komunistyczne władze w 1954 r. Niższe seminarium miało na celu stworzenie zaplecza dla kandydatów do kapłaństwa, którzy po ukończeniu szkoły średniej w Różanymstoku mogli wstępować do białostockiego Wyższego Seminarium Duchownego, miało także służyć diecezji łomżyńskiej. W rzeczywistości jednak absolwenci wstępowali także do innych seminariów diecezjalnych i zakonnych. Z okazji 50. rocznicy pracy salezjanów w Różanymstoku ogólną liczbę powołań z tego ośrodka szacowano na ponad 200 kapłanów i zakonników.
Największa część wychowanków przedwojennego Gimnazjum im. Piusa XI, powojennego salezjańskiego gimnazjum i liceum oraz Niższego Seminarium Duchownego, która obrała drogę kapłaństwa, pracowała w diecezjach w: Białymstoku, Łomży, Warszawie i Drohiczynie. Widzimy ich ponadto w diecezjach: katowickiej, łódzkiej, pińskiej, poznańskiej, warmińskiej, włocławskiej, wrocławskiej i siedleckiej. Powołanie kapłańskie realizowali także w zgromadzeniach zakonnych: salezjanów (ponad 70 powołań), redemptorystów, orionistów, kapucynów, franciszkanów konwentualnych, marianów, misjonarzy św. Rodziny, saletynów. Trudno z tak wielkiej liczby duchownych i osób zakonnych wyselekcjonować tych najbardziej znanych z gorliwej pracy na rzecz Kościoła. Niemniej jednak kilku warto w tym miejscu przywołać.
Piękne świadectwo wierności powołaniu dał ks. Stanisław Łazar (1905-1988), kapłan diecezji pińskiej. Do salezjańskiego zakładu w Różanymstoku trafił w 1921 r. Ukończył tam piątą klasę gimnazjum. Święcenia kapłańskie przyjął w 1935 r. Podczas okupacji został pierwszy raz aresztowany przez Sowietów i później przez wiele lat był represjonowany i więziony za prowadzenie posługi duszpasterskiej wśród wiernych. Większość życia przepracował w Brześciu.
Wśród niemal dwudziestu wychowanków salezjańskich z Różanegostoku, którzy jako kapłani pracowali w archidiecezji warszawskiej, warto odnotować niezwykle aktywne życie duszpasterskie ks. prałata Tadeusza Uszyńskiego. Urodził się w 1929 r. w Bogutach na Podlasiu, w patriotycznej, głęboko wierzącej rodzinie. Podczas II wojny światowej w latach 1941- 1945 jako chłopiec pełnił funkcję zwiadowcy i łącznika pod pseudonimem „Jeleń” w oddziale por. Jana Zakrzewskiego (ps. „Gajka”) w grupie „Huzara” Armii Krajowej. Salezjańskie liceum w Różanymstoku ukończył w 1949 roku. W szkole był aktywnym członkiem Sodalicji Mariańskiej, w tym czasie angażował się również w działanie zakonspirowanej grupy „Szare Sokoły” w ramach działalności Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość. W Różanymstoku zafascynował się ks. Bosko, był gorliwym czcicielem i naśladowcą wielkiego wychowawcy młodzieży przez całe swoje życie. Po ukończeniu salezjańskiej szkoły wstąpił do WSD Archidiecezji Warszawskiej. Święcenia kapłańskie przyjął 7 lipca 1955 r. z rąk bpa Wincentego Majewskiego. Następnie pracował w parafiach archidiecezji warszawskiej, gdzie zajmował się głównie duszpasterstwem młodzieży m.in. harcerskiej oraz kombatantów. Z polecenia Prymasa Polski kard. Stefana Wyszyńskiego w 1963 r. rozpoczął studia za granicą, aby rozpoznać współczesne tendencje w pracy duszpasterskiej wśród młodzieży, zwłaszcza akademickiej. Po powrocie do Polski był wieloletnim duszpasterzem akademickim, reaktywował Sodalicję Mariańską, był założycielem szkół katolickich.
Ponad czterdziestu wychowanków szkół salezjańskich w Różanymstoku pracowało jako kapłani diecezji łomżyńskiej. W tym gronie znajdziemy jedynego biskupa wywodzącego się z tego grona – bpa Tadeusza Zawistowskiego (1930-2015). Urodził się 16 stycznia 1930 roku w Sztabinie. Pochodził z rodziny o silnych tradycjach patriotycznych. W Różanymstoku uczył się do 1950 r., następnie wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Łomży. Święcenia kapłańskie przyjął 3 lipca 1955 roku z rąk bpa Czesława Falkowskiego. W latach 1956-1961 odbył studia specjalistyczne z filologii klasycznej na Wydziale Humanistycznym KUL. W latach 1962-1990 był wychowawcą i wykładowcą języka greckiego i łacińskiego w WSD w Łomży. 12 maja 1973 roku został mianowany biskupem pomocniczym łomżyńskim. Święcenia biskupie przyjął 29 czerwca 1973 roku z rąk Ojca Świętego Pawła VI w Bazylice św. Piotra na Watykanie. Zajmował się organizacją pracy w kurii, był wikariuszem generalnym. 4 marca 2006 r. zakończył posługę pasterską jako biskup pomocniczy diecezji łomżyńskiej i przeszedł na emeryturę. Za opiekę nad środowiskami kombatanckimi oraz troskę o miejsca pamięci otrzymał w 1988 r. Krzyż Armii Krajowej, natomiast 13 października 2007 r. odznaczony został przez prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł w Łomży 1 czerwca 2015 r.
To zaledwie trzy postaci z tak licznego grona salezjańskich wychowanków. Wydaje się, iż większość swoją służbą Kościołowi i Polsce dała dobre świadectwo skuteczności wychowania religijnego oraz patriotycznego wyniesionego z Gimnazjum i Liceum Towarzystwa Salezjańskiego, Niższego Seminarium Duchownego czy też z salezjańskiej parafii.
