Don BOSCO - Magazyn Salezjański

PLACÓWKI SALEZJAŃSKIE. Pogrzebień

ks. Jan Dubas SDB

strona: 21

Pierwszy źródłowy zapis dotyczący historii Pogrzebienia pochodzi z 1258 r. Istnienie kościoła parafialnego potwierdza dokument z 1486 r., jednak jest duże prawdopodobieństwo, że parafia istniała już w XII wieku. W 1930 r. do Pogrzebienia przybyli salezjanie, a po drugiej wojnie światowej również siostry salezjanki.

Początki dzieła salezjańskiego w Pogrzebieniu nie były łatwe. Ciągle niezabliźnione rany po I wojnie światowej dały impuls do budowania nowej rzeczywistości również w strukturze kościelnej. Ks. Antoni Łatka, salezjanin pochodzący z Pogrzebienia, pragnął, aby wśród wielu powstających wtedy dzieł salezjańskich w Polsce pojawiło się dzieło wychowawcze na Ziemi Raciborskiej. Podział majątku właściciela ziemskiego Cezarego Vogta stworzył taką możliwość. Ksiądz inspektor Antoni Hlond zakupił w 1930 r. od spółki Ślązak posiadłość na dom zakonny oraz niższe seminarium. Ksiądz biskup ordynariusz katowicki Stanisław Adamski dekretem z dnia 12 stycznia 1931 r. wydał pozwolenie na erygowanie domu zakonnego, na podstawie którego generał Towarzystwa Salezjańskiego ks. Filip Rinaldi 3 marca 1931 r. erygował nowy dom salezjański pod wezwaniem Matki Bożej Wspomożenia Wiernych.

Pierwszym dyrektorem nowej placówki został ks. Roman Niewitecki i współpracując z księżmi i klerykami, zorganizował w Pogrzebieniu Małe Seminarium Duchowne. Szkoła ta cieszyła się dużym uznaniem w okolicznym środowisku. Około 100 chłopców mieszkało w internacie, pozostali byli eksternistami. Do wybuchu II wojny światowej z grona wychowanków 60 chłopców zdecydowało się wstąpić do Zgromadzenia Salezjańskiego.

W okresie II wojny światowej sytuacja salezjanów w Pogrzebieniu pogarszała się z dnia na dzień. Nie mogli prowadzić działalności wychowawczej, a 15 września 1940 r. zostali zmuszeni do opuszczenia szkoły, którą przeznaczono początkowo na mieszkanie dla rodzin niemieckich. W krótkim czasie szkoła stała się miejscem czasowego przetrzymania ludności polskiej przymusowo wysiedlanej z Żywiecczyzny. Od sierpnia 1942 r. stała się hitlerowskim podobozem obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu o nazwie Polenlager nr 82.

Po II wonie światowej salezjanie na prośbą ks. biskupa katowickiego Stanisława Adamskiego przejęli opiekę duszpasterską nad parafią św. Bartłomieja Apostoła, a do dawnej szkoły zaproszono siostry salezjanki. Stan szkoły po działaniach wojennych był bardzo zły. Siostry odważnie remontowały dom, zorganizowały oratorium dla miejscowych dzieci, kursy krawieckie i gastronomiczne dla dziewcząt. Tutaj także w latach 1946-2000 prowadzony był nowicjat sióstr salezjanek. Od 1946 r. w Pogrzebieniu przebywała pierwsza przełożona salezjanek w Polsce, s. Laura Meozzi, która zmarła tutaj w opinii świętości 30 sierpnia 1951 r. W Rzymie toczy się jej proces beatyfikacyjny.

Kolejni duszpasterze wraz z siostrami salezjankami rozwijali działalność duszpasterską i młodzieżową w Pogrzebieniu. Wyjątkowym pomysłem było zapoczątkowane w 1955 r. duszpasterstwo kierowców, szczególnie motocyklistów, i szerzenie tak dziś powszechnego kultu ku czci św. Krzysztofa. W 1995 r. rozpoczęła się przebudowa dawnej plebanii na Oratorium Młodzieżowe i budowa kompleksu boisk dla młodzieży. Inwestycja ta zakończyła się sukcesem w 2001 r.

Obecnie w oratorium gromadzi się młodzież z parafii i okolicznych miejscowości. Prowadzona jest świetlica dla dzieci, organizowane są ferie oraz wakacje wyjazdowe. Odbywają się regularnie zajęcia sportowe Salezjańskiej Organizacji Sportowej (piłka nożna, koło modelarstwa lotniczego).

Dzieło salezjańskie w Pogrzebieniu pragnie również w przyszłości odpowiadać na nowe wezwania, szczególnie dotyczące troski o dzieci i młodzież.

Archiwum

PLACÓWKI SALEZJAŃSKIE. Pogrzebień