Wiara i Światło
TN
strona: 5
Ruch Wiara i Światło (WiŚ) zrodził się podczas pielgrzymki do Lourdes w 1971 r. Jej uczestnikami były rodziny z osobami z upośledzeniem. Przyjechały głównie z Francji. Pielgrzymka miała dopomóc osobom upośledzonym umysłowo w odnalezieniu ich prawdziwego miejsca w sercu Kościoła. W wyniku tej pielgrzymki liczne wspólnoty postanowiły utrzymać i pogłębić swe życie, spotykając się dalej w gronie osób, z którymi przygotowywały się do pielgrzymki i pielgrzymkę przeżywały.
Charyzmatycznym założycielem Ruchu jest Jean Vanier.
W Polsce pierwsze wspólnoty Ruchu WiŚ zaistniały w 1978 r.. Teresa Breza z Wrocławia, nieżyjąca już dzisiaj, matka Joasi z upośledzeniem umysłowym, szukała we Francji materiałów do katechizacji swojej córki. Kiedy spotkała się z ideą Ruchu, stwierdziła, że tego właśnie potrzebują - wspólnoty. To ona założyła pierwszą wspólnotę we Wrocławiu. Jeszcze we Teresa Francji spotkała Marcina Przeciszewskiego, wówczas studenta z Warszawy, który po powrocie do kraju wraz z przyjaciółmi powołał do życia wspólnotę w Warszawie, która nazwę Maminki. Stąd wzięło się potoczne określenie całego Ruchu w Polsce.
Wiara i Światło jest ruchem wspólnotowym. W centrum wspólnot znajdują się osoby mniej lub bardziej upośledzone umysłowo; wokół nich skupiają się rodzice i przyjaciele, szczególnie młodzi. Członkowie wspólnot spotykają się w regularnych odstępach czasu i tworzą coraz silniejsze więzi poprzez dzielenie się trudnościami i nadziejami, poprzez świętowanie, modlitwę, Eucharystię.
WiŚ opiera się na przekonaniu, że każda osoba upośledzona jest w pełni człowiekiem, że przysługują jej te same prawa, które przysługują wszystkim ludziom, przede wszystkim prawo do bycia kochaną, uznawaną i szanowaną w swym jestestwie i w swych wyborach. Uważa, że każdy człowiek, nawet najgłębiej dotknięty upośledzeniem, jest wezwany do prawdziwie głębokiego życia z Jezusem, do przyjmowania sakramentów, do tego, aby być źródłem łaski i pokoju dla całej wspólnoty, dla Kościoła, dla całej ludzkości. Po to jednak, aby móc przeżywać swą wiarę, każda osoba, nawet najgłębiej upośledzona, odczuwa potrzebę spotykania się ze swymi braćmi i siostrami, by wspólnie z nimi tworzyć środowisko, które pozwoli jej wzrastać w miłości i wierze. Wszyscy ci, którzy angażują się w WiŚ, starają się towarzyszyć osobom z upośledzeniem.
