- Bez was nic nie mógłbym uczynić
- Od redakcji
- Sztuka panowania nad emocjami
- Rosja Wszystko trzeba było zaczynać od zera
- Nigeria. Podaruj dzieciom wakacje
- Rodzina receptą na kryzys
- Motywowanie dzieci do nauki
- Systematyczna nauka czy zarażanie pasją?
- Czy warto uczyć się muzyki
- Ciepły dom to najlepszy posag
- Nie tylko być, ale uczestniczyć
- Magia XXI wieku
- Oswajanie ze śmiercią
Rosja Wszystko trzeba było zaczynać od zera
strona: 10
Rosja to wielki kraj i wielkie wyzwania. W najrozleglejszym państwie na świecie mieszkają 143 mln ludzi. Katolików może być 1–2 proc., choć statystki w państwie, które chciało wyplenić wiarę i wprowadzić ateizm, są zawodne. Rodzina Salezjańska prowadzi pracę wychowawczo-duszpasterską zarówno w europejskiej, jak i azjatyckiej części Federacji Rosyjskiej.
Arcybiskup Tadeusz Kondrusiewicz, administrator apostolski dla Federacji Rosyjskiej, 14 lipca 1991 r. skierował prośbę do ks. Idziego Viganò, przełożonego generalnego Towarzystwa Salezjańskiego, o przysłanie salezjanów do pracy duszpasterskiej w Rosji. Jeszcze tego samego roku do Moskwy przyjechał ks. Józef Zaniewski. Potem pojawili się inni: z Polski, Włoch, ze Słowacji, z Czech i Irlandii. Osiedlali się w Moskwie, Gatczynie i Sankt Petersburgu, Samarze, Saratowie, Rostowie, Ałdanie i Jakucku. W tym samym czasie salezjanie byli wysyłani na Białoruś, do Gruzji, na Litwę i Ukrainę. W 1993 r. z dzieł i współbraci w tych krajach został utworzony Okręg Wschodni z siedzibą w Moskwie. W 2005 r. do Okręgu Wschodniego należało 110 współbraci miejscowych i przybyłych z zagranicy. W roku 2012 nastąpiła restrukturyzacja Okręgu Wschodniego. Dzieła i współbracia z poszczególnych krajów zostali przydzieleni do trzech inspektorii w Polsce: z Białorusi do warszawskiej, z Rosji i Gruzji do pilskiej, a z Ukrainy domy i współbracia obrządku łacińskiego – do Inspektorii Krakowskiej. Z domów i współbraci obrządku greckokatolickiego został utworzony odrębny Okręg Ukraina. Również salezjanki mają swoje dzieła na Białorusi, w Gruzji, Rosji i na Ukrainie, współpracownicy zaś mają swoje centra na Białorusi, w Rosji i na Ukrainie. W 1991 r. salezjanie objęli moskiewską parafię Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. Chcieli odzyskać tutejszy zdewastowany kościół, odbudować go i zorganizować życie parafialne. Już na jubileusz 2000-lecia, w grudniu 1999 r. nastąpiła rekonsekracja kościoła. Praca wychowawczo-duszpasterska rozwijała się dobrze i szybko we współpracy z salezjankami i innymi zgromadzeniami oraz stopniowo z klerem diecezjalnym. Zostały zapoczątkowane grupy salezjanów współpracowników i inne grupy apostolskie. Realizowany jest ogrom pracy duszpasterskiej: oratorium oraz katechizacja dzieci, młodzieży i dorosłych. W 2002 r. w Moskwie, w dzielnicy zwanej Fili, został zbudowany salezjański dom dla dzieci bezdomnych. To ośrodek wychowawczy dla sierot, dzieci z niepełnych rodzin i potrzebujących specjalnej opieki. Dom jest przewidziany dla 40 dzieci w wieku od 5 do 14 lat, zorganizowanych w cztery rodziny zastępcze. Dzieci uczęszczają do pobliskiej szkoły, a inne zajęcia odbywają na miejscu. Dom jest ceniony przez władze państwowe i kościelne, instytucje dobroczynne i miejscową ludność.
W Sankt Petersburgu działa od 1997 r. Dom Salezjański, pełniący początkowo funkcję postnowicjatu, gdzie znajdowali się klerycy i koadiutorzy z Białorusi, Gruzji, Litwy, Rosji i Ukrainy. W 2004 r. jego funkcjonowanie uległo zasadniczemu przekształceniu. Klerycy zostali przeniesieni do domów formacyjnych, głównie w Polsce, a dom petersburski stał się ośrodkiem działalności młodzieżowej, edukacyjnej i rekolekcyjnej, Centrum Formacji Małżeństw oraz działalności wspólnoty neokatechumenalnej. Została tam zorganizowana także anglojęzyczna Szkoła Chrześcijańska, a później Gimnazjum Francuskie. W okresie letnim tu zatrzymywali się pielgrzymi i turyści.
W 1992 r. salezjanie przybyli do Gatczyny, już w następnym roku z pomocą włoskich prowincji salezjańskich i innych dobrodziejów otwarli tam szkołę poligraficzną, a w 1994 r. szkołę handlową i oratorium. W odbudowanej części zrujnowanego kościoła po wielu latach została wznowiona działalność parafialna. W 1999 r. zaczęło działać wydawnictwo, które z pomocą salezjańskiej szkoły poligraficznej wydaje literaturę, przede wszystkim z zakresu duchowości i pedagogiki salezjańskiej, a także „Biuletyn Salezjański”. W ciągu 20 lat funkcjonowania wymienione wyżej szkoły wykształciły ponad 700 specjalistów, spośród których uformowała się grupa około stu byłych wychowanków. W 2012 r. szkoły salezjańskie zostały przeorganizowane w centrum uzupełniające wykształcenie młodzieży.
W 1993 r. salezjanie rozpoczęli pracę duszpasterską w Rostowie nad Donem. Wszystko trzeba było zaczynać od zera. Z trudem uzyskano teren, na którym najpierw została zbudowana drewniana kaplica, a później kościół i dom salezjański. Zorganizowano pracę duszpasterską na miejscu i w okolicznych miejscowościach. Pracą tą objęci są wierni miejscowi oraz napływowi, a także zagraniczni studenci. Pokaźną grupę stanowią Ormianie, którzy przybyli tu z Armenii i Gruzji. W domu prowadzone jest oratorium, odbywają się zjazdy ministrantów i młodzieży tutejszej diecezji. Chociaż Rostów ma ponad milion mieszkańców, parafia katolicka liczy tylko około 300 wiernych.
W azjatyckiej części Rosji dzieła salezjańskie rozwijają się w Ałdanie i Jakucku na Syberii, miejscu dawnych zsyłek Polaków. Pracę duszpasterską prowadzą tam salezjanie ze Słowacji.
O roli pracy salezjańskiej na wschodzie niech świadczy fakt, że bezdomne dzieci z ośrodka w moskiewskim Fili kojarzą słowa „don Bosco” z „dom Bosko”. Dla nich to odzyskana nadzieja na normalne, choć trudne życie.
