Don BOSCO - Magazyn Salezjański

WYCHOWANIE. Kandydaci na ołtarze

ks. Jarosław Wąsowicz SDB

strona: 8

W Polsce największą liczbę męczenników za wiarę przyniósł okres II wojny światowej. Prześladowania za wiarę dosięgły wtedy w sposób szczególny duchowieństwo, ale także i wiernych świeckich. Wielu z nich zostało wyniesionych na ołtarze, większość w 1999 r. w liczbie 108 męczenników beatyfikowanych przez Ojca Świętego w Warszawie. Obecnie staraniem diecezji pelplińskiej już na etapie rzymskim jest prowadzony nowy proces beatyfikacyjny świadków wiary z lat 1939-1945. Wśród kandydatów na ołtarze znajdują się również salezjanie.

Sługa Boży ks. Ignacy Antonowicz SDB (1890-1941)

Był wychowankiem Zakładu Salezjańskiego w Oświęcimiu. Do nowicjatu wstąpił w 1905 r. Po studiach filozoficznych i teologicznych w Rzymie w 1916 r. przyjął święcenia kapłańskie. Początkowo pracował we Włoszech, po powrocie zaś do ojczyzny pracował w szkołach salezjańskich kolejno w Krakowie, Oświęcimiu, Aleksandrowie Kujawskim i Różanymstoku. Następnie został rektorem Wyższego Seminarium Duchownego Towarzystwa Salezjańskiego w Krakowie. Tutaj zastał go wybuch II wojny światowej. 23 maja 1941 r. został aresztowany wraz ze współbraćmi i osadzony w więzieniu na Montelupich. Tam został poddany brutalnym przesłuchaniom. 26 czerwca przewieziono go do Auschwitz i już następnego dnia podczas pracy został okrutnie pobity i poszczuty psem, który wyrwał mu płaty skóry i kawałki ciała. W takim stanie trafił do obozowego szpitala, gdzie skonał 21 lipca 1941 r.

Sługa Boży ks. Ignacy Dobiasz SDB (1880-1941)

Jako młodzieniec trafił do Zakładu Salezjańskiego w Turynie na Valsalice. W 1898 r. wstąpił do Towarzystwa Salezjańskiego i rozpoczął nowicjat w Ivrei. W 1908 r. w Foglizzo przyjął świecenia kapłańskie. Po powrocie do Polski pracował w Oświęcimiu, Daszawie, Przemyślu, Pleszowie, Krakowie, Warszawie i następnie powrócił do Krakowa jako wikariusz parafii na Dębnikach, gdzie dał się poznać jako wytrawny spowiednik. Tutaj został aresztowany 23 maja 1941 r. i po miesięcznym pobycie na Montelupich przewieziony do Auschwitz. W obozie spędził tylko jeden dzień. Podczas pracy został okrutnie pobity i zamordowany na żwirowisku 27 czerwca 1941 r.

Sługa Boży ks. Karol Golda SDB (1914-1942)

Pochodził z Tychów, był wychowankiem Zakładu Salezjańskiego w Oświęcimiu. W 1931 r. wstąpił do nowicjatu salezjańskiego w Czerwińsku. Po studiach filozoficznych w Marszałkach i asystencji w Daszawie, udał się studiować teologię do Rzymu na Uniwersytet Gregoriański. W 1938 r. przyjął święcenia kapłańskie i został skierowany do pracy w Poznaniu na ul. Wroniecką. Po wybuchu wojny, w styczniu 1941 r., trafił do obozu internowania dla duchowieństwa w Ladzie nad Wartą. Stąd udało mu się wyjechać do Oświęcimia, gdzie był kierownikiem studiów teologicznych dla przebywających w Zakładzie Salezjańskim kleryków. 31 grudnia 1941 r. za
wyspowiadanie niemieckiego żołnierza został aresztowany przez gestapo i osadzony w Auschwitz. Podczas śledztwa odmówił wyjawienia tajemnicy spowiedzi i został skazany na śmierć. Zginął 14 maja 1942 r.

Sługa Boży ks. Franciszek Harazim SDB (1885-1941)

Pochodził ze Śląska z Osin koło Rybnika. Był wychowankiem Zakładu Salezjańskiego w Oświęcimiu. W 1906 r. wstąpił do Towarzystwa Salezjańskiego i rozpoczął nowicjat w Daszawie. Teologię studiował na Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. W 1915 r. w Ivrei przyjął święcenia kapłańskie. Po powrocie do kraju pracował głównie w szkołach salezjańskich i domach formacyjnych w Oświęcimiu, Krakowie, Aleksandrowie Kujawskim, Marszałkach. Był świetnym wykładowcą języków obcych, muzykologiem, znawcą literatury. Pozostawił bogata spuściznę literacką, m.in. był autorem Misterium Męki Pańskiej przez dziesiątki lat odgrywanego w domach salezjańskich. 23 maja 1941 r. został aresztowany i osadzony na Montelupich. 26 czerwca trafił do Auschwitz i już następnego dnia poniósł śmierć na żwirowisku umęczony pracą i zakatowany przez oprawców.

Sługa Boży ks. Franciszek Miśka SDB (1898-1942)

Pochodził ze Świerczyńca koło Bierunia Starego. Był wychowankiem Zakładu Salezjańskiego w Oświęcimiu. W 1916 r. wstąpił do nowicjatu w Pleszowie. W 1927 r.
przyjął święcenia kapłańskie w Turynie. Po powrocie do Polski pracował jako wychowawca w Przemyślu, Wilnie, następnie jako dyrektor Zakładów Salezjańskich w Jaciążku i Lądzie. Aresztowany 6 stycznia 1940 r., został osadzony w obozie internowania dla duchowieństwa w Lądzie. W tym okresie, jako odpowiedzialny za przestrzeganie obozowego regulaminu przez współwięźniów, stał się bliskim powiernikiem bł. bpa Michała Kozala. Był także dwukrotnie wywożony do więzienia gestapo w Gnieźnie i Inowrocławiu, gdzie katowano go do utraty przytomności. 6 października 1941 r. został przewieziony do obozu przejściowego w Konstantynowie Łódzkim i stamtąd do Dachau. W obozie poddany był wykańczającej pracy. Zmuszony do noszenia kotłów z zupą złamał rękę. Zmarł 30 maja 1942 r.
z wycieńczenia i głodu.

Sługa Boży ks. Ludwik Mroczek SDB (1905-1942)

Pochodził z Kęt. Był wychowankiem Szkoły Salezjańskiej w Oświęcimiu. W 1921 r. wstąpił do Towarzystwa Salezjańskiego i rozpoczął nowicjat w Kleczy Dolnej. Po studiach w Krakowie i Przemyślu w 1933 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pracował następnie w Salezjańskim Sierocińcu w Przemyślu, później we Lwowie, Skawie i ponownie w Przemyślu. Po wybuchu wojny trafił do Częstochowy, gdzie pomagał w duszpasterstwie i następnie do Krakowa. Tu został aresztowany 22 maja 1941 r.
Po miesiącu -– 26 czerwca – trafił ostatecznie do Auschwitz. Po okrutnym pobiciu z flegmoną całego organizmu trafił do obozowego szpitala. Przeszedł wiele operacji. W obozie odważnie służył współwięźniom sakramentem spowiedzi. Umarł w ogromnym cierpieniu 5 stycznia 1942 r.

Sługa Boży ks. Włodzimierz Szembek SDB (1883-1942)

Pochodził ze znanego hrabiowskiego rodu arystokratycznego. Po ukończeniu szkół studiował agronomię na Uniwersytecie Jagiellońskim. Wyróżniał się pobożnością. W wieku 40 lat wstąpił do Zgromadzenia Salezjańskiego. W 1928 r. odbył nowicjat w Czerwińsku i po studiach w Oświęcimiu i Krakowie w 1934 r.
przyjął święcenia kapłańskie. Następnie pracował w Krakowie jako sekretarz inspektorialny, później w Kopcu koło Częstochowy, w Krakowie w Wyższym Seminarium Duchownym Towarzystwa Salezjańskiego jako ekonom i w Skawie. Tu zastał go wybuch II wojny światowej. 9 lipca 1942 r. został aresztowany i przewieziony do Zakopanego, gdzie poddano go wymyślnym torturom. Następnie – z wyłamanymi stawami barkowymi, popękanymi żebrami i gangreną nogi – przewieziono go do Tarnowa, a później do Auschwitz. Zmarł 7 września 1942 r.

Sługa Boży ks. Jan Świerc SDB (1877-1941)

Pochodził z Chorzowa. Jako młody chłopak trafił do zakładów salezjańskich we Włoszech. W 1899 r. wstąpił do Zgromadzenia Salezjańskiego i odbył nowicjat w Ivrei. W 1903 r. przyjął świecenia kapłańskie w Turynie. Na ziemiach polskich pracował w Oświęcimiu, Daszawie, Krakowie, Kielcach, Przemyślu i we Lwowie. W 1938 r. trafił ponownie do Krakowa, gdzie został dyrektorem wspólnoty zakonnej i proboszczem parafii św. Stanisława Kostki na Dębnikach. Wraz z innymi współbraćmi, 23 maja 1941 r., został aresztowany i po miesiącu więzienia na ul. Montelupich przewieziony do Auschwitz. Tu przydzielono go do karnej kompanii. Zginał 27 czerwca 1941 r. na żwirowisku zakatowany podczas pracy.

Sługa Boży ks. Kazimierz Wojciechowski SDB (1904-1941)

Pochodził z Jasła. Był wychowankiem Zakładu Salezjańskiego im. Księcia Lubomirskiego w Krakowie oraz Zakładu Salezjańskiego w Oświęcimiu. W 1920 r. wstąpił do Zgromadzenia Salezjańskiego i odbył nowicjat w Kleczy Dolnej. W 1935 r. przyjął w Krakowie świecenia kapłańskie. Był uzdolniony muzycznie. Jako katecheta i kierownik oratoriów pracował w Oświęcimiu, Daszawie i Krakowie na Dębnikach. Aresztowany 23 maja 1941 r. W więzieniu na Montelupich był poddany okrutnym przesłuchaniom i szykanom. 26 czerwca 1941 r. został przetransportowany do Auschwitz. Następnego dnia, wraz z innymi współbraćmi, poniósł śmierć męczeńską.

Archiwum

WYCHOWANIE. Kandydaci na ołtarze