- Dominik, Michał i Franciszek
- Nowi błogosławieni Rodziny Salezjańskiej
- Historia jednego powołania
- U Czartoryskiego w Przemyślu
- O przyjaźni z Augustem
- Książe w liceum
- Z uśmiechem na twarzy
- Realizując nasze marzenia
- Styl oratoryjny – animacja i grupy
- Tafandriamandry, czyli dobranoc
- Odwaga naśladowania
- Zmartwychwstanie
- Błyskawiczny Kurs Modlitwy
- Szkoły salezjańskie
Styl oratoryjny – animacja i grupy
JP
strona: 10
Młody człowiek formuje się poprzez konfrontację sygnałów ze „świata zewnętrznego”, w którym żyje, ze swoim „światem wewnętrznym”, który te sygnały filtruje, interpretuje i dopasowuje do własnych potrzeb. W pedagogii oratoryjnej bardzo ważnymi czynnikami formacyjnym, pozwalającymi młodemu człowiekowi brać odpowiedzialność za samodzielne organizowanie życia, podejmowania decyzji w świetle wartości, są animacja i utożsamianie się z grupą.
Oratorium posiada swój własny program i sposób formacji młodych, który nazywa się animacją.
Animacja
Animacja – to działanie wychowawcze, które zarówno ze strony dorosłego, jak i wychowanka charakteryzuje się dobrowolnością. Z jednej strony chce w pozytywny sposób komunikować wartości i proponować model życia – szczególnie wobec młodzieży oddalonej, z drugiej uczyć dialogu z otaczającą rzeczywistością społeczną i kulturową w przypadku młodzieży religijnie zaangażowanej.
Animacja – to także sposób reagowania na otaczającą rzeczywistość, posiadająca własne filtry odbioru komunikatów medialnych i kulturowych podejście krytyczne i kryterium odpowiedzialności. Podejście krytyczne oznacza analizę i porównanie przekazów wśród których młodzież się kształtuje. żadne przesłanie nie jest przyjęte automatycznie, jedynie ze względu na swoją atrakcyjność, ostentacyjną pewność siebie czy autorstwo charyzmatycznego lidera. Oratorium, odwołując się do roli rozumu (rozum, religia, miłość wychowawcza) uczy umotywowanego przyjęcia lub odrzucenia takich komunikatów. Kryterium odpowiedzialności oznacza uświadamianie młodym ich roli we współtworzeniu lokalnej społeczności świeckiej, jak i wspólnoty Kościoła.
Miejsce animacji
W oratorium właściwym podmiotem procesu formacyjnego jest grupa. Animacja – to nie propozycja formacji indywidualnej czy masowej, ale formacji w grupach. Oratorium oddaje do dyspozycji miejsce i środki, promując grupy rówieśnicze odpowiadające zainteresowaniom uczestników. Nie ma specjalnego znaczenia wokół jakich grup zainteresowań młodzi się gromadzą. Mogą być zarówno o charakterze religijnym, jak i sportowym, kulturalnym, społecznym. W nich przede wszystkim młodzi spotykają się z zaproszeniem pogłębienia wiary i uczestniczenia w kulturze, podejmują coraz dojrzalsze wybory. Każdy rodzaj grupy – drużyna sportowa, kółko teatralne, krąg biblijny, wolontariat mogą rozwijać się, obejmując integralny rozwój przynależących doń osób. Najważniejszym wyzwaniem formacyjnym oratorium jest wyzwolić wewnątrz różnych zainteresowań procesy zdolne wprowadzić młodzież w autentyczny kontakt z wiarą i kulturą.
Oratorium nie jest po prostu sumą grup. Przyjmuje grupy, ale uczy i pomaga działać wspólnie. Daje wszystkim grupom tożsamość oratoryjną, będącą ich wizytówką na zewnątrz. Wymiana między poszczególnymi grupami stanowi duszę pracy oratoryjnej. Bez niej cele poszczególnych grup przeważają nad celami oratorium, co w znacznej mierze redukuje siłę jego oddziaływania.
W środowisku
Oratorium nie chce ignorować relacji z otaczającym go środowiskiem. Z jednej strony konfrontacja ze światem zewnętrznym pozwala wyrobić osąd na temat jakości swojej pracy i ją weryfikować, z drugiej animacja środowiska należy do integralnych celów działalności oratoryjnej.
