Ziemia Ognista
ks. Jan – salezjanin
strona: 5
Argentyna jest republiką związkową, podzieloną na prowincje, a do niedawna i na terytoria narodowe. Zajmuje ogromny obszar liczący 2 778 000 km2. Jest ponad 9 razy większa od Polski. Jest drugim, po Brazylii, największym państwem na kontynencie Ameryki Południowej. Różnorodność ukształtowania terenu - od ośnieżonych pasm Andów, poprzez nizinne pampasy, patagońskie suche stepy i wiecznie zielone misjońskie tereny o glebie czerwonej jak krew stanowią o pięknie tego kraju. Kontakt z cudowną przyrodą, w której nie brak potężnych, spływających z gór do jezior, lodowców, wodospadów, ani zielonych lasów i selwy, to zaiste wielka turystyczna atrakcja, ale przede wszystkim możliwość przeżywania obecności Boga w majestacie stworzenia. W Argentynie wyróżnia się kilka stref klimatycznych, od podzwrotnikowej no północy, poprzez strefę umiarkowaną, aż do strefy zimnej na południu w Ziemi Ognistej.
Ogromnym przeżyciem była dla mnie podróż do Ziemi Ognistej. Wylecieliśmy stosunkowo dużym samolotem na południe. Pierwsze lądowanie odbyło się w Comodoro Rivadavia. Tu nastąpiła zmiana samolotu na mniejszy. Drugie lądowanie miało miejsce w Rio Gallegos i znów przesiedliśmy się na mniejszy samolot, by dolecieć do stolicy prowincji Ziemi Ognistej – Uschuaia. W ostatniej fazie podróży lecieliśmy kanionem nad wodą, z obu stron samolotu rozciągał się przepiękny widok na góry z ośnieżonymi szczytami. Niespodziewanie jednak ukazał się szerszy horyzont, samolot zniżył lot i samolot osiadł na ciasnym cyplu lądu położonym zaledwie kilka metrów powyżej wód zatoki.
W salezjańskim domu przywitał mnie ks. proboszcz padre Abel z ks. biskupem Peyrou. Był styczeń, pełnia lata na półkuli południowej, ale na Ziemia Ognista zaskoczyła odmiennym klimatem. Gdy wieczorem wylatywałem z Buenos Aires temperatura wynosiła + 280 C, a w Ushuaia w południe dnia następnego było + 12 C, w nocy zaś temperatura spadała do 5 0 C. Centralne ogrzewanie funkcjonuje tu okrągły rok.
Jak Matka Teresa
Do końca XIX w. żyli tutaj Indianie. Niestety z trzech plemion, które od wieków zamieszkiwały Ziemię Ognistą, dziś żyje zaledwie kilka osób - „ostatni Mohikanie” tej ziemi. Co się z nimi stało? Konkwistadorzy..? Nie tylko. Indianie nie mieli zupełnie odporności na „choroby białych”, tutaj zupełnie nieznane, które ich dziesiątkowały. Setki tysięcy umarło np. na grypę.
Pracowali wśród nich polscy salezjanie. Warto wspomnieć koadiutora Jana Sikorę z Rio Grande, gdzie salezjanie i salezjanki prowadzili szkołę rolniczą, hospicjum, internat, schronisko dla biednych i szpital. Pan Jan był „wszystkim dla wszystkich” - sanitariuszem i… grabarzem. Podobno pewnego razu na własnych ramionach wyniósł na cmentarz i pochował 17 Indian. Był to taki czas, że salezjanie i salezjanki w stosunku do Indian Ziemi Ognistej i Patagonii spełnili taką rolę, jak Matka Teresa dla biednych z ulic Kalkuty. Dzięki ofiarnej pracy naszych księży i braci oraz naszych sióstr, tysiące tubylców mogło umrzeć jako chrześcijanie, w warunkach nieuwłaczających ludzkiej godności.
Salezjańskie dzisiaj
Dzisiaj w Ziemi Ognistej salezjanie żyją już swoim właściwym charyzmatem - pracą z młodzieżą i dla młodzieży w oratorium, w szkole, w parafii. Ks. proboszcz Abel jest np. równocześnie dyrektorem szkoły. żywa jest jednak pamięć o tych, którzy nie mogli zająć się wywoływaniem młodzieży, ale przygotowywali ją na dobrą śmierć.
