Don BOSCO - Magazyn Salezjański

MISJE. Uśmiech kosztuje mniej od elektryczności

wysłuchała i spisała Marta Mrozowska

strona: 18

Polscy misjonarze od 25 lat pracują w duchu księdza Bosko w Zambii. Owocem ich pracy są dziś liczne szkoły, oratoria, centra młodzieżowe, ośrodki dla dzieci ulicy, parafie. Jednym z misjonarzy na zambijskiej ziemi jest ks. Eugeniusz Wnęk SDB, który dzieli się z nami opowieścią o Afryce i swojej pracy.

Czuję się właściwie na pół Polakiem na pół Zambijczykiem. Już prawie pół życia spędziłem w Zambii. Tam jest mój drugi kraj. Na początku po przyjeździe, największą trudność sprawiał mi język. W Zambii językiem oficjalnym jest angielski. Później musiałem się także nauczyć języka lokalnego, żeby mieć kontakt z większym gronem ludzi. Trochę śmiesznie to wyglądało. Popełniałem błędy a ludzie się ze mnie śmiali. Jak powiedziałem „Pan z wami” i źle to zaakcentowałem, to wychodziło „hipopotam z wami”. Byli jednak bardzo wyrozumiali.

Najważniejszą rzeczą w Zambii jest to, że ludzie są pokojowo nastawieni. W krajach, które z nami sąsiadują – Zimbabwe, Angola, Kongo – jest dużo wojen domowych, walk plemiennych itp. U nas raczej tego nie ma. Jest ciężko, ludzie są wykorzystywani, władza jest nadużywana, ale mimo to nikt nie reaguje agresją jak w krajach ościennych. Tutaj niby można kupić wiele takich samych produktów jak w Polsce, tylko, że trzeba mieć worek pieniędzy, bo są to rzeczy znacznie droższe. A mimo to tutejsi ludzie są radośni. Podziwiam tę ich radość i uśmiech na twarzy, szczęście. W tej biedzie, w jakiej żyją są ciągle radośni i uśmiechnięci. Bardzo tym urzekają. To ich ciepło przyciąga. Jest takie przysłowie w Afryce, które mówi, że uśmiech kosztuje mniej od elektryczności, ale daje więcej światła.

Także celebrowanie liturgii jest tutaj radośniejsze, żywsze, bardziej dynamiczne. Masza trwa 2-3 godziny i właściwie można się dziwić, że tyle czasu upłynęło, bo zupełnie tego nie czuć. Na mszy jest bardzo dużo śpiewów i tańca. Jak jest ofiarowanie, to ksiądz siedzi, ludzie zbierają tacę. Jest taka skrzynka i każdy podchodzi, rzuca ile może. Jeśli ktoś nie ma pieniędzy, to składa dary w naturze: płody rolne – ziemniaki, ryż, cukier, olej… Afrykańczycy czują się odpowiedzialni za Kościół, za tego kto dla nich pracuje i dzieli się Słowem Bożym. Głoszenie Słowa tutaj polega na dawaniu świadectwa, na przebywaniu z ludźmi, rozmowie, tłumaczeniu. Co najważniejsze, po mszy ludzie nie uciekają do domów. Zostają, rozmawiają, witają się ze sobą, my też podchodzimy, rozmawiamy z nimi. Zawiązuje się druga komunia między ludźmi. Oni mają czas dla siebie. Nie lubią się spieszyć. Mówi się, że Europejczycy mają zegarki a Afrykańczycy czas.

Bardzo pięknie rozwinięta jest praca z laikatem w Afryce. Gdyby nie ludzie świeccy, Kościół by nie funkcjonował. Nas, księży jest za mało. Świeccy tutaj wspaniale wszystko prowadzą.

Ale potrzebni są także księża. Dlatego staramy się rozbudzać i wychowywać nowe powołania kapłańskie i zakonne. Brakuje nam tutaj nowicjatu. Obecnie młodzi ludzie, pragnący iść za Jezusem, wysyłani są do innych krajów. Postanowiliśmy jednak wybudować własny nowicjat. Mamy nadzieję, że zgromadzimy potrzebne środki.

Archiwum

MISJE. Uśmiech kosztuje mniej od elektryczności