- WYCHOWANIE. Wychowawcza rola parafii
- WYCHOWANIE - UWAGI PSYCHOLOGA
- OKIEM RODZICA. Okazuje niezależność
- POD ROZWAGĘ. Talizmany, amulety i inne magiczne przedmioty
- SALEZJAŃSKI RUCH MŁODZIEŻOWY Sposób na rodziców
- SALEZJAŃSKI RUCH MŁODZIEŻOWY Animator do wychowanka.
- SŁÓWKO O KSIĘDZU BOSKO. Ks. Bosko był proboszczem
WYCHOWANIE - UWAGI PSYCHOLOGA
ks. Dariusz Buksik SDB
strona: 4
„…zazdrość szepce niejako nieustannie: wszystko mogę ci wybaczyć, z wyjątkiem tego, że istniejesz i że jesteś taki, jaki jesteś; wszystko, tylko nie to,
że ja nie jestem taki jak ty; że ja sam nie jestem tobą…” /Max Scheler/
Każdy młody człowiek pragnie w swoim życiu odkrywać jak najwięcej przyjaźni, posiadać zróżnicowane znajomości, poszukiwać uczuciowych relacji. Próbuje również dojrzewać uczuciowo i emocjonalnie oraz zmieniać swoje przyzwyczajenia. Krótko mówiąc pragnie dojrzewać do tego, co mu jest dane i jednocześnie zadane. Nie zawsze jednak chce i potrafi słuchać tych, którzy chcą mu pomóc oraz jakże często zamyka się w sobie budując różnorodne mury. Jednym z takich murów, który nie pozwala mu słuchać, przyjmować rad innych i poniekąd rozwijać się oraz dojrzewać do samodzielności jest zazdrość. Dotyka ona nie tylko młodego człowieka, ale również dzieci czy osoby dorosłe.
Zazdrość jest irracjonalna, wewnętrznie rozbija i nie pozwala iść ku pełniejszemu dojrzewaniu, zamyka relacje miłości do innych, infekuje nieroztropne myśli, nie pozwala się cieszyć z życia i tego, co się już posiada, co jest dobre i piękne. Często jest głucha i ślepa na oczywiste dowody własnej omylności oraz niszczy zdrowe relacje między ludźmi. Każdy człowiek przeżywający zazdrość wie dobrze, jak gwałtowne i przykre mogą być emocje przez nią wywołane i do jak przykrych sytuacji życiowych mogą doprowadzić. Zazdrość jest zawsze przykra. Może pojawiać się epizodycznie, ale też może być stałym elementem w życiu człowieka. Różne może być też nasilenie zazdrości, od ledwo dostrzegalnych emocjonalnych podrażnień, poprzez psychiczny ból, do zawiści, brutalności czy nawet agresji. Czasami zdarza się, że osoby dotknięte zazdrością, pomimo ewidentnych dowodów jej irracjonalności, nie są w stanie same się zmienić. Zazdrość trafnie określa się jako chorobę współczesnego człowieka. Tylko czy jest ona uleczalna? Czy można to uczucie w sobie zmienić? Trud zmiany należy podjąć i jest on możliwy przy pomocy samodzielnego rozwoju i samokształcenia oraz poprzez przyjęcie pomocy osób, które pokażą drogi przemiany siebie i wyjścia z zaklętego kręgu zazdrości. Trzeba również postarać się zapanować nad tym uczuciem, a to już jakiś krok, może mały, ale jakże istotny w pozbyciu się całkowicie uczucia zazdrości.
W wychowaniu młodego człowieka, które ma być integralne, czyli zmierzające do równowagi pomiędzy myśleniem i działaniem należy sygnalizować i pokazywać, czym jest zazdrość. Należy mówić, że zabija ona radość życia, kiedy koncentrujesz się na rzeczach, których nie masz i mieć nie będziesz. Należy być w tym szczerym, aby młody człowiek nie budował w sobie muru nienawiści do innych tylko, dlatego że ktoś ma lepszy rower, komputer czy bardziej modne ubranie niż on sam w danym momencie życia.
Wskazywać, że cecha zazdrości nie pozwala w pełni i samodzielnie dojrzewać do wyborów, decyzji i odpowiedzialności za własne życie. Człowiek wtedy jest bardziej zakotwiczony na poszukiwaniu u innych cech lub rzeczy doskonalszych i lepszych niż jego, a nie potrafi skoncentrować się na sobie i doskonaleniu swojej osobowości. Uczyć akceptacji siebie i tego, jakim się jest oraz przyjęcia i zaakceptowania zarówno cech pozytywnych jak i negatywnych.
Zazdrość jest odwrotnością miłości, jest nienawiścią drugiego człowieka, jest niezrozumieniem szczęścia drugiej osoby. Dlatego też należy prowadzić do budowania prawidłowych relacji miłości, która charakteryzuje się możliwością otwarcia się na siebie osób w domu rodzinnym, szkole czy na palcu zabaw, pozwalając przez to na wzajemnie poznanie i zrozumienie. Uczyć umiejętności wejścia w świat przeżyć drugiego człowieka, odkrywając w nim to, co czyni go niepowtarzalnym i jedynym. Tylko poprzez akceptacje i miłość drugiego człowieka można odrzucić niszczące uczucie zazdrości.
Aby młody człowiek umiał i chciał burzyć mur zazdrości w codziennym życiu, należy również uczyć go bezinteresowności, szczerych relacji z rówieśnikami, oczyszczania swoich pragnień z chęci posiadania wszystkiego i kiedy mi się to podoba, odnajdywania radości we własnym życiu poprzez odrzucenie przeszłości, a odnajdywanie teraźniejszości i przyszłości jako drogi szczęścia. Jest to pewnego rodzaju umiejętność nowego postrzegania rzeczywistości, myśli, pragnień i działania. To wzmocnienie poczucia własnej wartości i zaakceptowania siebie na nowo.
Trzeba również zaznaczyć, że zazdrość nie jest tylko i wyłącznie czymś negatywnym, ale może stać się pozytywnym bodźcem do zdrowej konkurencji oraz realizacji własnych pragnień i aspiracji. Prowadzi także do rozwoju swojej osobowości poprzez zauważenie i zrozumienie swoich braków. Może otwierać przed człowiekiem nowe perspektywy samorozwoju. Przezwyciężanie jednak zazdrości jako cechy jest aktem mozolnym, długotrwałym, ale i koniecznym, którego rozpoczęcia nie należy odkładać.
